بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -قهرمانی جام جهانی زنان، بردن عناوین فردی بی‌شمار و سرشاخ شدن با رئیس‌جمهوری آمریکا؛ به دنیای مگان راپینو خوش آمدید. شهرت بال ۳۴ ساله تیم آمریکا همانطور که به دستاوردهایش در زمین فوتبال مربوط است به فعالیت‌هایش در بیرون زمین ربط دارد. او کفش طلا، توپ طلا و بهترین جوایز فیفا را برده اما به خاطر دیدگاه‌های مستدل و کمپین‌های مقتدری که در حمایت از حقوق مساوی ارائه کرده، بسیار مورد توجه قرار گرفته. او در مصاحبه با BBC به موضوعات مختلفی پرداخته.
دونالد ترامپ در ماه خرداد بعد از آنکه راپینو گفت در صورت قهرمانی آمریکا در جام جهانی زنان میل ندارد به کاخ سفید برود، به انتقاد از این بازیکن پرداخت. راپینو گفت: «راستش موضوع آنطور که رسانه‌ها جلوه دادند، جدی نبود. من فقط دلیل جذابیت رفتن پیش رئیس‌جمهوری را درک نمی‌کردم و نمی‌خواستم این روی کارم تأثیر بگذارد. رؤسای جمهوری با مردم در توییتر درگیر نمی‌شوند، آنها دنبال تیم خودشان راه نمی‌افتند و در آستانه بزرگترین بازی یک تورنمنت آنها را تحت فشار نمی‌گذارند. رئیس‌جمهوری‌ها هر زن قدرتمندی را که بتوانند، نمی‌کوبند. او از نظر من رئیس‌جمهوری نیست. واکنش تیم هم عالی بود، انگار همه از من حمایت کردند و هیچ مشکلی در تیم به وجود نیامد.»
راپینو به جنبش اعتراضی کالین کپرنیک نسبت به خشونت پلیس پیوست و در هنگام پخش سرود ملی آمریکا زانو زد. بعد از تغییر قانون تیم، او حالا سرود ملی را نمی‌خواند و دستش را روی سینه نمی‌گذارد، گفته شاید هرگز دیگر سرود ملی را نخواند: «قبل از المپیک ۲۰۱۲ می‌خواستم کنار بکشم. برایم عجیب بود که کنارم نمی‌گذاشتند. نتایج مثبتی داشت که باعث شد گفتمان خودم را پیش ببرم، از افراد می‌خواستم از من حمایت کنند، من نیاز داشتم که آنها متحد من باشند. چهار سال گذشت و ماجرای کالین کپرنیک به وجود آمد و احساس کردم با آنکه به دقت او را نمی‌شناسم اما به کارش و حرفش باور دارم. به این باور رسیدم که برای ایجاد تغییر به چیزی بیش از یک مسئولیت شخصی نیاز است. با وجود همه مخالفت‌ها، حماقت‌ها و نفرت‌ها، باورم نسبت به خودم و قدرت صدایم مستحکم شد. به نظرم هر کس مسئولیت دارد کاری را انجام دهد که به وسیله آن دنیا جای بهتری شود. من یک آدم نیمه مشهور در یک تیم بسیار موفق اما نیمه مشهور هستم که دسترسی رسانه‌ای هر روزه برایش مایه رشد است. فکر می‌کنم به همه مربوط است، چه مبارزه برای تساوی حقوقی باشد و چه برای دسترسی آزاد به ورزش یا نابرابری نژادی یا خشونت پلیس. یک گروه هم هستند که تمام قدرت را در اختیار دارند و نمی‌گذارند به دیگران برسد همینطور ثروت- ثروت نه فقط پول- و اجازه نمی‌دهند دیگران آنطور که می‌خواهند زندگی کنند. فکر می‌کنم خیلی بهتر شده اما از بعضی جهات مثل قبل است و اگرچه مردم اولویت‌های متفاوتی دارند اما ما باید با هم باشیم تا به تغییر برسیم. حالا فرصت بیشتری فراهم است و شما فضای لازم را دارید برای اینکه همانی باشید که می‌خواهید. اجازه ندهید کسی به شما این را القا کند و آرزویتان را تعیین کند.»
راپینو از یک دختر خجالتی در دوران مدرسه به شخصیت مشهوری تبدیل شده که هر بار از خانه بیرون می‌آید با درخواست سلفی‌های زیادی مواجه می‌شود. از یک طرف عده‌ای طرفدار صراحت بیانش هستند و برخی به خاطر سختگیری و غرور از او انتقاد می‌کنند. شادی گل خاصش که می‌ایستد و دست‌هایش را باز می‌کند نماد این تنوع نظرات درباره‌اش است، اعتماد به نفس بیش از حد یا مبارزه‌طلبی کاریزماتیک؟ شادی گل هم‌تیمی‌‌اش، الکس مورگان بعد از گل به انگلیس که ادای نوشیدن چای بود هم خبرساز شد: «مدرسه کمی عجیب است، خواهر دوقلویم، راشل اعتماد به نفس بالایی داشت و من آن موقع از او تبعیت می‌کردم. ورزش هم به پیشرفت این حس کمک کرد چون هویتم را در آن پیدا کردم. بودن در تیم ملی به شما اعتماد به نفس می‌دهد. آن شادی گل که نخستین بار مقابل استرالیا داشتم، آنها یکی از تیم‌هایی بودند که زیاد درباره‌شان صحبت شده بود. در جام جهانی هم مبارزه طلبی است هم لذت، نمی‌خواستم اجازه دهم کسی این حس را از من بگیرد. خیلی‌ها از غرور حرف می‌زنند و اینکه زیاد خوشحالی می‌کنم اما ما برای گل زدن بازی می‌کنیم و با آنها به هدف می‌رسیم. این بخش لذت بخش قضیه است که در کنار آن نقش خیلی جدی کمی به آن تعادل می‌دهد. آن شادی گل بازی انگلیس هم به خاطر آن بود که شما انگلیسی‌ها گاهی وقت‌ها خیلی خشک و سرد می‌شوید، می‌خواستیم آن گرمی و راحتی را القا کنیم، عالی بود، مگر نه؟ بعد از بازی با تایلند که به خاطر شادی زیاد بعد از زدن ۱۳ گل خیلی‌ها از ما انتقاد کردند، گفتم اگر کسی فکر می‌کند ما اشتباه کرده‌ایم و سفیر خوبی برای کشور و ورزش‌مان نیستیم، از ایده‌اش استقبال می‌کنیم.»
تیم ملی زنان آمریکا از حدود ۲ سال قبل که ابی وامباک در دانشگاه برنارد سخنرانی کرد، برای تساوی حقوق مبارزه می‌کند. اسفند گذشته این تیم از فدراسیون فوتبال آمریکا به دلیل «تبعیض جنسیتی هدفمند» شکایت کرد. در جریان جام جهانی زنان فریاد «آمریکا، آمریکا» جای خودش را به «تساوی حقوقی» داد از سوی هواداران و همچنین در سراسر جهان اما از بعد از جام جهانی این تب کمی فروکش کرده است: «حس می‌کنم مثل هر تیم دیگری در جام جهانی با هم برای رسیدن به هدفی بزرگتر مبارزه می‌کردیم بنابراین اگر من تشویق شده‌ام به نمایندگی از همه تیم بوده، ما توانستیم از طریق ورزش چنین نقش مهمی را ایفا کنیم. معمولاً در ورزش شما برای بردن همه چیز مبارزه می‌کنید اما ما بیرون زمین چنین اثرگذاری داشتیم که توانست روی زندگی مردم تأثیر مثبت داشته باشد حالا هم امیدواریم این احترام و اعتبار بیشتر شود. اینکه نقشی پررنگ داشته باشی و در یکی از تیم‌های پیشرو این کارها را انجام دهی، واقعاً فوق‌العاده است. خیلی زود متوجه می‌شوید که فقط موضوع تیم ملی نیست، موضوع خیلی بزرگتر است. ما الهام‌بخش خیلی از مردان و زنان جوان شده‌ایم. تساوی حقوقی می‌تواند کیک روی توت فرنگی باشد. فکر نمی‌کنم هیچ فوتبالیست زن دیگری مجبور باشد که خودش را ثابت کند حالا فقط به کسانی مربوط است که باید این تساوی حقوقی را محاسبه کنند.»
