بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – شما در بالای یک کوه پربرف هستید. چشم‌های خود را ریز می‌کنید تا حد کوری. دو چوب اسکی با شما است و یک راه بیشتر ندارید، باید پایین بیایید آن هم با سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت. خیلی‌ها از ترس زهره ترک می‌شوند اما برای کلی گالاگر این حس آزادی است: «وقتی چوب اسکی برای تکیه دارید و کمی جاذبه زمین هم هست، فوق‌العاده است.» این تاریخ‌ساز نترس و قهرمان پارالمپیک زمستانی، ۳۵ ساله از ایرلند شمالی با بر هم زدن معادلات کاملاً آشنا است.
گالاگر آلبینیسم (زالی) چشمی- پوستی دارد که با سفیدی بیش از حد پوست و اختلال در بینایی همراه است. او توضیح می‌دهد: «مثل این است که یک چیز را خیلی جلوی چشمت بیاورند، درک عمق برایم خیلی سخت است و نیاز دارم کنتراست خوبی بین رنگ و شکل باشد تا بتوانم چیزها را ببینم.» از وقتی به دنیا آمده مبارزه و غلبه بر سختی و ناامیدی بخشی از DNA او بوده. خودش به یاد می‌آورد در مدرسه مجبور بوده کنار معلم و دور از دوستانش بنشیند تا وایت‌بورد را ببیند. در دانشگاه هم به خاطر اینکه نیازها و محدودیت‌هایش درک نمی‌شده، خشمگین بوده و در تمام این مدت از عینک طبی، لنز تماسی و عینک آفتابی و همچنین کرم ضد آفتاب استفاده می‌کرده.
با همه اینها آلبینیسم به او قدرت داده. والدینش او را تشویق کرده‌اند و دیگران به او امید دادند تا جایی که سرلوحه زندگی‌اش یک شعار شد: «من هم مثل همه هستم.»
او با اینکه از کودکی علاقه به ورزش را بروز داد اما در شهر اوبانگور، خبری از کوه‌های پربرف نبود تا اینکه یک الهام‌بخش پنهان برایش پیدا شد: باربی اسکی باز. این هدیه را از پدر فقیدش گرفت و خوب یادش می‌آید که این اسباب بازی پلاستیکی نمی‌توانسته پاهایش را باز کند. آنچه باربی در دنیای خیالی‌اش نداشت، او در جهان واقعی جبران کرد و چشمانش باز شد. در ۱۷ سالگی که به همراه والدینش به آندورا رفته بود، برای اولین بار اسکی را تجربه کرد: «دیدم چقدر خوشم می‌آید. اینکه از نظر فیزیکی می‌توانستم در یک فضای باز حرکت کنم و همه در یک مسیر بودند، برایم جذاب بود.» یک رویا به حقیقت پیوسته بود، بعد از آن دیگر بازنگشت. او در المپیک زمستانی ۲۰۱۰ در ونکوور نخستین پارالمپیکی ایرلند شمالی شد اما لحظه تعیین‌کننده دوران حرفه‌ای او در سوچی ۲۰۱۴ رقم خورد و نخستین بریتانیایی برنده مدال طلا در المپیک زمستانی لقب گرفت.
در سال‌های بین پارالمپیک‌ها، گالاگر رابطه فوق‌العاده‌ای با شارلوت اوانز به وجود آورد که خودش قبلاً اسکی‌باز بوده و به عنوان راهنما با گالاگر همکاری می‌کرد و او درباره جزئیات این همکاری از رابطه همیشگی، احترام متقابل و درک نسبت به یکدیگر می‌گوید. با آنکه به قول خودش مسابقه‌های اول این دو با هم یک فاجعه بوده اما به تدریج کارشان گرفت تا اینکه برای نخستین بار از زمان شروع المپیک و پارالمپیک زمستانی یک اسکی‌باز از بریتانیا به چنین دستاورد مهمی رسید. در بازگشت به کشورش به نشان امپراتوری بریتانیا (MBE) دست یافت و با ملکه الیزابت و رئیس جمهور کشورش دیدار کرد.
در سال ۲۰۱۶ راهنمایش را عوض کرد و با گری اسمیت همکاری کرد قبل از اینکه در ژانویه ۲۰۱۷ در جریان اسکی با سرعت دچار آسیب‌دیدگی شدید شود. در بازگشت کمی ترس داشت اما بر آن غلبه کرد و در سال ۲۰۱۸ در پارالمپیک پیونگ چانگ برای سومین بار در المپیک زمستانی شرکت کرد.
فعلاً درگیر بزرگ کردن دختر سه ماهه خود، بریجید است و با لبخند می‌گوید: «مطمئنم او یک فرشته است که از جایی دیگر آمده و هیچ ربطی به من ندارد!» در حال حاضر از کار خود به عنوان متخصص آمار مرکز خدمات عمومی ایرلند شمالی مرخصی زایمان دارد و از فرصت شیوع کرونا برای کسب آمادگی بیشتر برای بازگشت به پیست استفاده می‌کند و می‌خواهد در المپیک زمستانی پکن ۲۰۲۲ شرکت کند. حس رقابت و میل به پیروزی در او همچنان درخشان است: «خوشحالم از اینکه هم‌تیمی‌هایم به این باور رسیده‌اند که امکان قهرمانی وجود دارد چون یک نفر دیگر قبلاً این کار را کرده. ترجیح می‌دهم سرنا ویلیامز باشم و همیشه با خودم بگویم: من هنوز می‌برم! این خیلی بهتر است.»
منبع: CNN
