بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – داورزنی که به والیبال بازگشت، آرام آرام تلاش کرد نفرات دلخواهش را در پست‌های مختلف بگمارد و تیم مورد نظرش را مستقر کند. او برخی از همکاران گذشته‌اش را به کار برگرداند و در بخش‌های دیگر هم تصمیم گرفت نفرات جدیدی را منصوب کند. به هر ترتیب او یکی یکی نفراتی که می‌خواست را در مناصب مورد نظرش گمارد. با این حال پستی که توجه خاصی به آن نشان نداد، نایب رئیسی بانوان بود. جایگاهی که نایب رئیس قبلی مدتی پس از کنار رفتن داورزنی، مسئول دفتر سابق خود را به عنوان سرپرست نایب رئیسی بانوان مشخص کرد. سرپرستی که با گذشت چندین ماه هنوز هم خبری از حکم قطعی برایش نیست و داورزنی شخص دیگری را هم برای این جایگاه انتخاب نکرد.یکی از اخبار جالب والیبال طی یکی دو روز گذشته، اظهارنظر جالب دبیر فدراسیون والیبال بود. تقوی درباره اینکه چرا نایب رئیس والیبال با گذشت زمان قابل توجهی هنوز انتخاب نشده، گفته بود: «اکنون اولویت‌های جدی‌تری داریم. با توجه به شرایط موجود اولویت‌های بسیار مهم‌تری مثل تیم ملی بزرگسالان، تیم ملی نوجوانان و کمیته استعدادیابی داریم و با توجه به اینکه کمبودی در بخش زنان حس نمی‌شود، این اولویت‌ها جدی‌تر هستند. از اسفند ماه در شرایط بحرانی کرونا به سر می‌بریم و کارها مثل روال عادی انجام نمی‌شود. نمی‌توان گفت از آنجا که در چند ماه گذشته یکسری کارها انجام نشده پس به آن بی‌توجه هستیم. بالاخره باید با توجه به شرایط موجود تصمیم بگیریم.»
محمدرضا داورزنی پازل تکمیل‌کننده‌ای بود بر روند رشد والیبال. روندی که یزدانی خرم آن را در اواخر دهه شصت استارت زد و داورزنی پس از آمدنش به این رشته، آن را ادامه داد و در دهه نود به اوج خودش رساند. در مجموع با تمام نواقص، او را مدیر موفقی در این رشته می‌دانند و لقب معمار نوین والیبال هم به او داده‌اند. کسی که این رشته در دوران مدیریت او و پس از آمدن و رفتن چند مربی خارجی با کیفیت و پرورش یک نسل طلایی، جهانی شد و در کمتر از پنج سال حضور در تمامی رویدادهای مهم دنیای والیبال را تجربه کرد. لب کلام اینکه داورزنی به وضوح در والیبال موفق بود و با تمام ایرادها و انتقادهایی که به او وارد است، نمره خوبی برای مدیریت در این رشته می‌گیرد. با این حال در این قضاوت همیشه یک خلط مبحث اتفاق می‌افتد و همه والیبال را مساوی با تیم ملی بزرگسالان می‌بینند. در حالی که والیبال با تعریف کنونی یعنی تیم‌های ملی مردان و زنان در رده‌های سنی مختلف و البته والیبال ساحلی. حالا سؤال اینجاست که آیا داورزنی در سایر بخش‌ها هم مانند تیم ملی بزرگسالان نمره قبولی می‌گیرد.
در بعضی بخش‌ها وقتی ایرادی به یک مدیر گرفته می‌شود، جواب در آستین مدیر این است که زمان کافی نداشتم. مثلاً همین بخش زنان در بسیاری از رشته‌ها سال‌ها از مردان عقب است و توجیه مدیر هم این است که تنها چهار سال زمان داشته برای جبران سه دهه عقب‌ماندگی! توجیهی که چه درست و چه غلط، به هیچ وجه از کسی مانند داورزنی پذیرفته نمی‌شود. او بیش از یک دهه ریاست والیبال را بر عهده داشته و قطعاً اگر در هر سال حضورش، یک قدم کوچک هم برای هرکدام از بخش‌ها برمی‌داشت، حالا باید فرسنگ‌ها دورتر از جایگاه گذشته‌مان بودیم. آیا حالا هستیم؟ آیا والیبال ایران به جز ظاهر ماجرا و آمدن و رفتن یکی دو مربی خارجی و هشتمی و هفتمی‌های پی در پی در آسیا اتفاق جدیدی را به خود دیده و قدمی که برداشته به اندازه یک دهه حضور مداوم داورزنی بوده؟ ندید و بدون حتی بررسی دقیق می‌شود به سؤال بالا جواب منفی داد. شاید والیبال زنان در مقایسه با گذشته تغییراتی کرده باشد و قدم‌هایی برداشته شده باشد اما قطعاً در حد و اندازه‌های زمانی که داورزنی در اختیار داشت، نیست و این سهل‌انگاری‌های اخیر او هم در ادامه همین بی‌توجهی‌های ادامه‌دار به بخش زنان است. بخشی که واضح است زمان بسیار طولانی و انرژی مضاعفی برای رسیدن به والیبال مردان لازم دارد اما حتی به اندازه حداقل‌ها هم مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
