بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – همــــــــکـاری بــــا مسعود کیمیـــایی برای بازیگری که در سال‌های اخیر، بـــازی ضعیــــف از او ندیده‌ایــــــم، پاداشی شایسته بود. فیلـــــم‌های کیمیایی با هر کیفیتی، معمولاً چند بازی درخشان یا غیرقابل انتظار دارند. این بار امیر آقایی در گروه بازیگران فیلم «خائن کشی» که همگی فراتر از انتظار هستند و یک مهران مدیری پس از سال‌ها «قابل توجه» دارد، تماشایی است. آقایی پس از بازی برونگرایانه در «شنای پروانه» (محمد کارت) و دریافت سیمرغ بهترین بازیگر مرد سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر، نیاز به یک اتفاق تازه در کارنامه‌اش داشت. آن سیمرغ فقط نه برای فیلم محمد کارت، که برای همه حضورهای درست و به اندازه او در سینما می‌توانست هدیه‌ای شایسته باشد، برای بازیگری که از نقشی مکمل در «ارتفاع پست» و پیش از آن سریال ضعیف اما دیده شده «خاک سرخ» (ابراهیم حاتمی‌کیا) کارش را شروع کرد و در ۲۰ سال بیش از ۱۰ نقش‌آفرینی درجه یک در کارنامه‌اش ثبت کرد. حضورش در «روز برمی‌آید» (بیژن میرباقری) در نقشی پیچیده شاید نخستین فرصتی بود که آقایی از آن درست استفاده کرد تا قابلیت‌هایش به‌عنوان بازیگری توانا که از ویژگی‌های ظاهری ستاره‌های دهه هشتاد (چشم روشن‌های خوش قیافه) برخوردار نبود، اما صدایی گرم و انعطاف‌پذیری بالایی داشت، تثبیت شود. بازیگری که نقش‌هایی متنوع را در همان چند سال نخست فعالیتش تجربه کرد.
سال ۸۹، آقایی چهار فیلم بازی کرد که در میان آنها «سعادت آباد» (مازیار میری) و «مرگ کسب و کار من است» (امیرحسین ثقفی) به‌دلیل تفاوت نقش‌ها و فضای متفاوت هر دو فیلم بیشتر دیده شده و به نقطه عطفی در کارنامه این بازیگر تبدیل شد. در «سعادت آباد» و در جمع بازیگران حرفه‌ای و بازی‌های درخشان فیلم بویژه حامد بهداد، آقایی می‌توانست سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل را دریافت کند.
تنوع نقش‌ها در کارنامه آقایی نشان می‌دهد که او هم برای بازی در نقش شخصیت‌های درونگرا مناسب است (سعادت آباد، چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت و…) و هم نقش‌هایی که جلوه‌های برونگرایانه دارند و نمایشگری و جلوه‌گری در آنها بیشتر است و به‌دلیل ماهیت شان تماشاگر، آنها را بیشتر می‌بیند. هاشم در «شنای پروانه» و بابک در «کوچه بی‌نام» (هاتف علیمردانی) از این جنس است. نقش‌هایی که تماشاگر عام بیشتر دوست دارد، این را می‌شود از ویدیوهای کوتاهی که هنوز از این دو کاراکتر در فضای مجازی دست به دست و منتشر می‌شود، فهمید.
آقایی در سال‌های اخیر تبدیل به یک برند شده، بازیگری که می‌تواند برای انتخاب یک فیلم برای تماشا معیار باشد. البته همواره حضور او و انتخاب‌هایش قابل اعتماد نبوده و نتایج مثبتی نداشته است. اما در همان پروژه‌های پرابهام و پرسش‌برانگیز، بازی خوبی داشته است. حضورش در «آقازاده» (بهرنگ توفیقی) و تجربه بازی در نقش نیما بحری به محبوبیت بیشتر او انجامید و با وجود انتقادها به این سریال، کارش بیش از دیگر بازیگران این سریال دیده شد.
امسال و در چهلمین جشنواره فیلم فجر در کنار «خائن کشی»، آقایی در فیلم «بی‌مادر» (مرتضی فاطمی) حضور داشت. یک کارگردان جوان که در فیلمش سعی کرده مسائل زنان و مشکلات اجتماعی را روایت کند. آقایی در این فیلم نقش یک تراپیست را بازی کرده و حضورش مثل همیشه جذاب و دیدنی است. او چالش‌هایی که در ذهن شخصیت وجود دارد به بهترین شکل، عینیت بخشیده است.
نگاهی اجمالی و در اندازه‌های این یادداشت به کارنامه امیر آقایی نشان می‌دهد که یکی از دلایل موفقیت او، تجربه کردن نقش‌های متفاوت و همکاری با سینماگران جوان در پروژه‌های دشوار است. بازی در «روسی» (امیرحسین ثقفی) یا «فصل نرگس» (نگار آذربایجانی) و همکاری‌های مستمر با وحید جلیلوند ریسک‌پذیری او در انتخاب نقش‌ها را نشان می‌دهد. همه کارنامه امیر آقایی، مقابل اغلب بازیگران حرفه‌ای درخشان و حتی قابل توجه نیست اما او با تعدادی از نقش‌هایش در ذهن مانده است و بیش از این، بازیگری است که بازی ضعیف از او کمتر دیده‌ایم.
