بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -«آشغال های دوست داشتنی» می تواند شبیه فیلم «مادر» دانسته شود اما در مسیری کاملا برعکس ، در فیلم «مادر» مرحوم علی حاتمی ، مادر را میزبان شکل های مخالف اجتماعی و با پایگاه اجتماعی غیر همگون قرار داده بود تا به عنوانی همه ایران را در کنار هم زیر سقف قرار دهد ، زن و مرد سنتی و مدرن در کنار هم فرزندان یک مادر بودند ، این همان کاری است که پیش از این نجیب محفوظ در رمان مشهورش کوچه مدق انجام داده بود ، هر چهره یک پایگاه را نمایندگی می کند ، اما در آشغال های دوست داشتنی قرار است هر چهره نماینده یک تفکر و حتی یک تفکر سیاسی باشد …انتخاب اکبر عبدی ، صابر ابر، حبیب رضایی و شهاب حسینی برای نمایندگی برای تفکرات سنتی ، ارزشی ، روشنفکر و چپ انتخاب های درستی بود و این که هیچ کدام برای نمایندگی عمق پیدا نکردند هم به نظر انتخاب هوشمندانه ای بود ، چون همه این ها تصورات برخاسته از خاطرات مادر است نه شخصیتی برخاسته از تاریخ …
«اشغال های دوست داشتنی » مثل «مادر» همه را زیر سقف جمع می کند اما یک تفاوت بسیار بزرگ وجود دارد ، تفاوتی که در ماهیت دو فیلم تفاوت ایجاد می کند ، در فیلم مرحوم حاتمی ، همه آمدند تا شاهد رفتن مادر باشند ، همه هستند و در انتها مادر است که نیست اما در «آشغال های دوست داشتنی » همه رفته اند و مادر مانده است .فیلم مادر ، فیلم کمک به فرزندان است و فیلم آشغال های دوست داشتنی فیلم کمک به مادر !
مادر که در تنهایی تنها سرمایه ای که دارد ، چیزهایی است که در مرور سال ها به عنوان ناظر مشاهده کرده و به عنوان خاطره برای خودش جمع کرده و حالا همین خاطره ها هم برایش باری است ، او می دانسته بغلی همسرش، سیگارتیر پسر روشنفکر ش ، نامه عاشقانه پسر مذهبی اش و فشنگ های برادری که مثل پسرش می ماند کجاست اما می خواهد در خیال از خود آن ها بپرسد که مخفی کاری هایشان را کجا گذاشته اند.
مادر نمی تواند از خاطره هایش عبور کند ، باید عبور کند …برای همین بازی قاب ها را شروع می کند تا رضایت دور ریختن را از قاب ها بگیرد اما حتی رضایت آن ها باعث نمی شود که از دورریختن خاطره ها پشیمان نشود و به دنبال آن ها نرود.
این قصه «آشغال های دوست داشتنی » است ، مادر هست و هنوز جان دارد ، با همه رفته هایش
افشین خماند
