بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
اینکه شجاع خلیلزاده در حول و حوش ۳۲ سالگی از لیگ قطر پیشنهاد داشته باشد حالا و بعد از درخشش در دوحه اصلاً چیز عجیبی نیست. تیمش هم فرقی نمی‌کند
سایت بدون – چند روز قبل سپهر حیدری در مصاحبه‌ای با یکی از برنامه‌های اینترنتی از شناختش درباره شجاع خلیلزاده می‌گفت. اینکه با او در مس کرمان همبازی بوده و آن زمان شجاع مدعی بوده بهترین مدافع میانی فوتبال ایران است. این گفته البته ناشی از غرور و اعتقاد کاذب خلیلزاده در آن مقطع زمانی بود که سر پر بادی داشت و غرورش به او اجازه می‌داد تا چنین ادعایی داشته باشد. موضوع البته مربوط به حدود ده سال قبل است. روزهایی که سپهر در سرازیری قرار داشت اما شجاع ۲۱ ساله بعد از ظهور در مس رفسنجان و میدان دیدن در مس کرمان از سوی صمد مرفاوی با حضور در تیم‌های ملی رده پایه دنبال خودنمایی بیشتر بود. از ده سال قبل تا الان اما شجاع خلیلزاده چقدر پیشرفت کرده و آیا در حال حاضر می‌توان او را بهترین مدافع میانی فوتبال ایران نامید؟ تکامل یک مدافع سرزن شجاع حتی قبل از درخشش در پرسپولیس، در سپاهان به قهرمانی لیگ رسید و همان زمان نیز ادعا داشت بهترین مدافع میانی فوتبال ایران است. او تصور می‌کرد اینکه بالاتر از هر مهاجمی ضربه سر می‌زند و به نوعی خوش‌پرش‌ترین مدافع ایران است برای رسیدن به این عنوان کفایت می‌کند اما کم‌کم و فصل به فصل آیتم‌های دیگری به قابلیت‌های فنی او اضافه شد. از سرعت بالا در کورس‌ها، سختکوشی و استحکام در مواجهه با مهاجم حریف؛ پیش رفتن برای گلزنی در ضربات ایستگاهی و البته بازیسازی از خط دفاع که همگی در همین بازی اخیر با ازبکستان و دیدارهای پرسپولیس در دوحه مشهود بود. با تکامل فوتبال شجاع به طور قطع او طی سه فصل گذشته یکی از بهترین و شاید بهترین مدافع میانی فوتبال ایران بوده و همواره جایی در تیم منتخب فصل داشته است. او یکی از عناصر اصلی موفقیت‌های سه فصل گذشته پرسپولیس در لیگ داخلی و لیگ قهرمانان بوده و حالا می‌تواند مدعی باشد که بالاتر از هر مدافع میانی دیگری در فوتبال ایران قرار می‌گیرد اما خب پختگی و تجربه بیشتر حتی در محافل دوستانه و خصوصی اجازه نمی‌دهد تا قاطعانه خودش را بهترین و برترین مدافع میانی کشور معرفی کند. بهترین سال‌های فوتبال محروم از تیم ملی شجاع خلیلزاده همین پنجشنبه گذشته و در حالی که ۳۱ سال و ۵ ماه سن دارد پنجمین بازی ملی‌اش را انجام داد، آن هم در شرایطی که از آخرین بازی ملی‌اش ۶ سال و ۵ ماه می‌گذشت. در این شش سال حداقل طی چهار سال و نیم گذشته شجاع می‌توانست به عنوان یکی از مدافعان میانی برتر فوتبال ایران جایی در ارنج یا لیست تیم ملی داشته باشد اما بنا به دلالیلی نامعلوم تمام این سال‌ها و در بهترین سال‌های فوتبالش از تیم ملی دور بود. کارلوس کی‌روش سال ۲۰۱۱ سرمربی تیم ملی شد. تقریباً همان روزهایی که شجاع جوان در مس کرمان و بعدتر سپاهان مدعی بود بهترین مدافع میانی فوتبال ایران است. کی‌روش و تیم ملی ۹ بازی در سال ۲۰۱۱ و دو مسابقه در سال ۲۰۱۲ انجام داده بودند که بالاخره شجاع به تیم ملی دعوت شد و بازی کرد اما نه در تیم اصلی و مسابقات مهم بلکه به عنوان تست در تیم دوم و بازی‌های دوستانه. موضوعی که در طول دو سال بعد از آن هم ادامه پیدا کرد و شجاع هیچ‌وقت به کادر مدافعان اصلی ذهن کی‌روش نرسید. دو بازی دوستانه مقابل موریتانی و موزامبیک در تهران و کرج جایی بود که کی‌روش پس از مسابقه با قطر در پیش مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ قصد داشت نفرات تازه‌ای را محک بزند. شجاع مقابل موریتانی اولین بازی ملی‌اش را انجام داد و یک نیمه کنار امیرحسین صادقی بازی کرد و مقابل موزامبیک هم کنار ابراهیم کریمی تجربه ملی دیگری را پشت سر گذاشت. تیم ملی در سال ۲۰۱۲، ۹ بازی دیگر از جمله ۵ بازی رسمی انجام داد که شجاع جایی در آن نداشت اما با شروع بازی‌های غرب آسیا دوباره نوبت محک نفرات تازه و گسیل داشتن تیم دوم به آن مسابقات بود. در کویت و در دو بازی مقابل عربستان و بحرین به ترتیب کنار خانزاده و منتظری بازی کرد اما در بازی سوم مقابل یمن نوبت دو بازیکن دیگر بود که کنار هم بازی کنند. سال ۲۰۱۳ باز هم شجاع جایی در فهرست تیم ملی برای بازی‌های رسمی و مهم نداشت اما مقابل عمان و در روزی که زوج او و محمد نصرتی بازی کردند و سه بر یک باختیم شجاع آخرین بازی ملی‌اش را تحت هدایت کی‌روش انجام داد. همان سال بعد از یک بازی رسمی شجاع در بازی مقابل تایلند در مقدماتی جام ملت‌ها از روی نیمکت بازی را تماشا کرد اما بعدتر دیگر اثری از او در بازی‌های ملی نبود. چهار تورنمنت بزرگ و ۷۲ بازی ملی پرید پس از نیمکت‌نشینی مقابل تایلند، تیم ملی طی سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۹ تحت هدایت کارلوس کی‌روش ۶۶ بازی انجام داد که ۶ تای آن در جام جهانی و ۱۰ تای دیگرش در جام ملت‌های آسیا برگزار شد اما هیچ خبری از شجاع خلیلزاده در تیم ملی نبود. تیم ملی شش بازی دیگر در سال گذشته میلادی تحت هدایت مارک ویلموتس انجام داد که ۴ تای آن رسمی بود و دو تایش را باخت اما باز هم شجاع جایی در تیم ملی نداشت. شجاع در تمام این سال‌ها پیراهن تیم ملی را از دست داد تا اینکه در اولین بازی ملی سال ۲۰۲۰ تحت هدایت دراگان اسکوچیچ بالاخره برای تیم ملی بازی کرد آن هم با پیراهن شماره ۴ که سال‌ها متعلق به سیدجلال حسینی بود ضمن اینکه در همین نخستین بازی ضمن ارائه نمایشی قابل دفاع بازوبند کاپیتانی را هم بست تا با اتفاقی ویژه به تیم ملی برگردد. شجاع شش سال و ۵ ماه از تیم ملی دور بود اما چنانچه غرور جوانی و ادعای ناشی از این غرور را کنار بگذاریم او حداقل در چهار سال گذشته می‌توانست عضوی ثابت از تیم ملی باشد و در ترکیب اصلی به میدان برود که با بی‌مهری و جفایی بزرگ از سوی فدراسیون یا کادر فنی تیم ملی اینچنین نشد. در این ۶ سال تیم ملی غالباً با مدافعانی مثل سیدجلال حسینی، هادی عقیلی، محمد نصرتی، امیرحسین صادقی، پژمان منتظری، محمدرضا خانزاده، مرتضی پورعلی گنجی و محمدحسین کنعانی‌زادگان در مرکز خط دفاع به میدان رفته که انصافاً دوران اوج هر یک از این بازیکنان بالاتر و برتر از دوران اوج شجاع نبوده و مجموع خصوصیات بارز فنی خلیلزاده او را مدافعی برتر یا همسنگ آنها قرار می‌دهد اما حالا شجاع در فاصله شش ماه تا ۳۲ سالگی فرصت این را پیدا کرده که ششمین بازی ملی‌اش را انجام بدهد و در خوشبینانه‌ترین حالت شاید تعداد بازی‌های ملی‌اش را به ۲۰ رسانده و با یک بار حضور در جام جهانی به دوران ملی‌اش خاتمه دهد؛ رزومه‌ای که هرگز همسنگ آنچه او در این سال‌ها از خود بروز داد نخواهد بود. ادعایی که به حقیقت پیوست شجاع در شرایطی به تیم ملی برگشت که فصلی درخشان با پرسپولیس را پشت سر گذاشت و در همین مسابقات اخیر لیگ قهرمانان یکی از بهترین‌های تیمش بود. او در تیم منتخب هفته‌های سوم، چهارم و ششم مسابقات قرار گرفت و در مرحله نیمه نهایی هم جزوی از تیم منتخب بود و پای فینال نمایشی حیرات‌انگیز ارائه داد. حالا شجاع عضوی مؤثر از تیم قهرمان لیگ ایران و فینالیست لیگ قهرمانان آسیاست و در بازگشت به تیم ملی هم درخشیده. حتی اگر این افتخارات و آنچه در دوحه برای شجاع اتفاق افتاد را کنار بگذاریم تنها مقایسه‌ای کیفی بین مدافعان میانی لیگ برتر امروز می‌تواند ادعای ۱۰ سال قبل او را واقعی و کاملاً منطقی جلوه دهد و بعد از افت سیدجلال شاید حالا تنها مرتضی پورعلی گنجی را بتوان به لحاظ کیفی با خلیلزاده مقایسه کرد و در سطح او دانست. این شجاع چقدر قیمت دارد؟ اینکه شجاع خلیلزاده در حول و حوش ۳۲ سالگی از لیگ قطر پیشنهاد داشته باشد حالا و بعد از درخشش در دوحه اصلاً چیز عجیبی نیست. تیمش هم فرقی نمی‌کند. حتی اگر ام‌صلال یا الخور کوچک و ته جدولی باشند آنچه به شجاع پیشنهاد کرده‌اند حتماً چیزی بالغ بر چهار یا پنج برابر چیزی است که او از پرسپولیس دریافت می‌کند. حالا بحث قیمت‌گذاری شجاع در مارکت فوتبال ایران یک مسأله حیاتی و بزرگ برای باشگاه پرسپولیس به حساب می‌آید. آن هم وقتی بدانیم رقم پایه بازیکنان جدید تیم چیزی بین ۲ تا ۳ میلیارد بوده و شجاع به عنوان عضوی از تیم قهرمان سه فصل گذشته و دو بار حضور در فینال لیگ قهرمانان رقمی پایین‌تر از نفرات تازه‌وارد دستمزد می‌گیرد. عنوان بهترین و باکیفیت‌ترین مدافع میانی فوتبال ایران می‌تواند به اندازه کافی قیمت شجاع را در مارکت فوتبال ایران بالا ببرد اما آنچه در خانواده و باشگاه پرسپولیس باید مدنظر قرار بگیرد تأثیر شگرف این بازیکن در موفقیت‌های داخلی و آسیایی طی سه فصل اخیر است. اینکه باشگاه نمی‌تواند رقم قرارداد شجاع را بالا ببرد و اینطوری تیم بهم می‌ریزد شاید توجیهی منطقی از سوی سرپرست باشگاه باشد اما در سوی مقابل آنچه شجاع در تیم به دست آورده چیزی نیست که او را به لحاظ دستمزد پایین‌تر از حتی خریدهای تازه‌وارد تیم قرار دهد. برای بالا بردن رقم قرارداد خلیلزاده البته همین حالا توجیه مناسبی وجود دارد و بعید است در تیمی که همه کیفیت او را از نزدیک لمس کرده‌اند کسی تردید داشته باشد که برای بهترین مدافع فوتبال ایران یا حداقل یکی از بهترین‌ها در این پست حتی تیمی متوسط هم رقمی دو برابر آنچه پرسپولیس برایش در نظر گرفته، می‌پردازد و بالا بردن منطقی این رقم همسنگ کیفیت فنی شجاع چیزی نیست که در افکار عمومی، رسانه یا در رختکن تیم مورد نقد و اعتراض قرار بگیرد.
