بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – بارها گفته‌ام که نمی‌توانم ایران را بی بودن شجریان تصور کنم. آن‌قدر زنده ماندم که این مصیبت را هم دیدم: «هر که را می‌خوانم از یاران ایام جوانی/ خاک پاسخ می‌دهد زان‌سوی مرز زندگانی»
شاید باید ۱۰ سال بگذرد که بتوانم شعری برای شجریان بگویم. برای بزرگی این مصیبت کلمه ندارم. کلماتم سست و ضعیف و کم و کوچک و پوک است. نمی‌تواند دردم را بگوید. عاجزم از بیان. باید سال‌ها بگذرد… به امید دیدار هرچند دیگر امیدی نیست.
بخشی از سخنان امیرهوشنگ ابتهاج(سایه) شاعر معاصر در واکنش به درگذشت استاد شجریان
