این هوادار فوتبال نه می بیند ، نه می شنود؛ دون پپه

شاید هیچ هوادار دیگری در فوتبال عشق و علاقه دن پپه را درک نکند. او کر مادرزاد به دنیا آمده و در ۳۰ سالگی بینایی‌اش را از دست داده اما ثابت کرده نه دیدن و نه شنیدن برای هواداری از باشگاه محبوبتان-در مورد او باشگاه اطلس مکزیک- لازم نیست همانطور که شما به خانواده‌تان عشق می‌ورزید و از آنها حمایت می‌کنید.
او در مصاحبه با سایت فیفا می‌گوید: «یادم هست وقتی در منطقه خالیسکو زندگی می‌کردم، عده‌ای در یک باشگاه نزدیک بازی می‌کردند. بعدها فهمیدم در استادیوم خالیسکو مستقر شده‌اند و بعد از آن کم کم عشق به اطلس در من شکل گرفت.»
دون پپه که نام اصلی‌اش خوسه دی خسوس لوئرا است با ابتلا به سندرم آشر شرایط بینایی‌اش بدتر شد و او که عادت داشت از ردیف بالای استادیوم خالیسکو بازی را تماشا کند، به مرور زمان تشخیص چهره بازیکنان برایش سخت‌تر شد تا اینکه بینایی‌اش را کاملاً از دست داد اما اینها دلیل نمی‌شد برای اینکه عشقش به «روباه‌ها» کم شود: «گل زدن‌شان را حس می‌کردم، واقعاً نمی‌توانستم ببینم اما حس می‌کردم مردم شادی می‌کنند و من هم می‌پریدم. احساس می‌کردم ورزشگاه دارد تکان می‌خورد. اما بعد وقتی فقط می‌توانستم از تلویزیون بازی‌ها را تماشا کنم، دیگر آن حس استادیوم و بودن در میان هواداران را نداشتم.»
 
عشق خانوادگی
دون پپه عشق به همسرش آدریانا و بچه‌هایش آدریان و اومار را چراغ راه عشقش به فوتبال و اطلس قرار داد در عوض آنها هم به پدرشان عشقی بی‌قید و شرط دارند و هر کاری برای شادی‌اش می‌کنند. اومار ۱۹ ساله می‌گوید: «آنچه ما می‌خواستیم برای او بود که بتواند بپرد و گل اطلس را جشن بگیرد، برای اینکه بتواند مثل همه آدم‌های توی استادیوم واکنش نشان دهد. فقط به خاطر او بود، خیلی وقت‌ها بابا را با خودمان به استادیوم می‌بردیم.» دون پپه هم تأیید می‌کند و می‌گوید: «وقتی بچه‌ها بزرگ شدند، یادگیری زبان نشانه‌ها و انطباقش با فوتبال را شروع کردند. به من کمک کردند به استادیوم برگردم. خیلی‌ها دور و بر ما جمع می‌شوند، مشخص است که دیدن یک هوادار کور و کر در استادیوم چقدر برایشان عجیب است.» او حالا هوادار محبوب باشگاه شده است: «از وقتی محبوب شدم که دوربین‌های تلویزیونی بدون اینکه بدانیم ما را گرفتند و بعد مردم از وجود ما باخبر شدند. کم کم مردم با من در خیابان احوالپرسی می‌کردند و می‌گفتند تو هوادار شماره یک اطلس هستی. خوشحال بودم از اینکه بخشی مهمی از تیم شده‌ام. مردم من را یک حامی، یک هوادار باوفا و یکی از اعضای باشگاه اطلس می‌دانستند.» او هر سال یک بلیت فصل برای بازی‌های اطلس می‌گیرد و به طور مرتب در تمرین‌های تیم حاضر می‌شود و با بازیکنان ملاقات می‌کند.
 
الهام‌بخش جهان
با وجود سختی‌های زندگی، دون پپه منبع انتشار شادی و اشتیاق است و برای همین گاهی داستانش را با دیگران به اشتراک می‌گذارد تا الهام‌بخش‌شان باشد. او می‌گوید: «اخیراً خیلی در خانه کار می‌کنم، غذا می‌پزم و رخت و ظرف‌ها را می‌شویم. قبل از شیوع ویروس کرونا، به این طرف و آن طرف می‌رفتم و سخنرانی‌های انگیزشی می‌کردم و همچنین به آدم‌های کور و کر آموزش می‌دادم. من داستانم را پخش می‌کنم تا تشویق کنم که کسی پشت موانع نماند.» شیوع کرونا البته مانع شده که بتواند بازی‌ها را از نزدیک تماشا کند و این روی روحیه او تأثیر منفی گذاشته. خوشبختانه در مکزیک، فوتبال حرفه‌ای از سر گرفته شده و اطلس محبوب او قرار است در نخستین بازی خانگی فصل جدید به مصاف پوماس برود.
دون پپه می‌گوید: «ما آماده شروع دوباره هستیم و فریاد می‌کشیم. البته با روباه‌ها همراهیم. باید در آستانه این رقابت‌ها که تورنمنت عجیبی خواهد بود، نگاه مثبت داشته باشیم چون اگرچه نمی‌توانیم در استادیوم باشیم اما باید شاد باشیم. ما همه با هم از این دوران سخت عبور می‌کنیم.»
یک بار دیگر دون پپه بازی تیمش را از خانه تماشا می‌کند اما بر خلاف سال‌های گذشته بچه‌ها هم کنارش خواهند بود تا قدرت بی‎‌پایان عشق خانوادگی را دوباره نشان دهند و همه اینها به خاطر فوتبال است که از صمیم قلب به آن عشق می‌ورزند.
منبع: فیفا