بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – جان ماری، گزارشگر انگلیسی فوتبال، در دفترش نشسته است. دور و بر او پر است از کاغذهای آ۴ خط‌دار. در کنار او، دو ستون از کاغذهایی قرار دارد که روی آنها یادداشت‌های گزارش‌هایش در این فصل را نوشته است اما در کلکسیون او چیزهای بسیار بیشتری هم پیدا می‌شود. او می‌داند که در یک جعبه، یادداشت‌های یکی از خاطره‌انگیزترین دیدارهای اوایل دوران گزارشگری‌اش را پیدا می‌کند. این دیدار در سال ۱۹۹۲ و بین میدلزبورو و ولوز برگزار شد. او روی آن کاغذ، با خودکار آبی‌رنگ، نام‌های جان گیتنز و پل ویلکینسون را نوشته است، که گل‌های آنها در ورزشگاه مولینوکس باعث شد بورو به لیگ برتر صعود کند.
او مانند همان موقع یادداشت برمی‌دارد. او در دو ستون، ترکیب دو تیم را می‌نویسد و برای هر بازیکن یک مستطیل در نظر گرفته که در آن آمار و اطلاعات او را پر می‌کند. کار او ادامه می‌یابد تا اینکه در پایان مسابقه، نتیجه نهایی را می‌نویسد.
او در طول سال‌ها، برخی از یادداشت‌هایش را دور ریخته تا در فضا صرفه‌جویی کند: «به‌زودی بار دیگر خانه‌تکانی خواهم کرد». ناگهان نگاهش به یادداشت‌هایش از جام جهانی ۲۰۰۲ می‌افتد: «اینها را برای چه نگه داشته‌ام؟» اما این کاغذها نجات خواهند یافت، چرا که او یادداشت‌هایش را از دیدارهای ملی دور نمی‌اندازد.
یادداشت‌ها البته به کار می‌آیند اما یان دانتر، گزارشگر تاک‌اسپورت می‌گوید که دلیلی برای خودنمایی نیستند: «اگر در طول گزارش زیاد به یادداشت‌هایتان ارجاع بدهید، گزارشتان خراب می‌شود.»
دانتر هم مانند ماری یادداشت‌هایی دارد که از سال ۱۹۹۹ شروع می‌شوند. در آن هنگام او گزارشگر دیدار والسال با چسترفیلد بود. دانتر می‌گوید: «شاید تنها از ۱۰ درصد از یادداشت‌هایم استفاده کنم. نکته کلیدی این است که بدانید چه مطلبی را به آنها اضافه کنید.»
برای مثال، او پیش از بازی وستهم و دانکاستر در این فصل جام حذفی، متوجه شد که دو بازیکن فعلی، یعنی مارک نوبل و جیمز کاپینگر، در دیدار دو تیم در ۹ سال پیش در مسابقات چمپیونشیپ هم حضور داشتند. این همان چیزی است که او دنبالش است: «گاهی نیازی به یادداشت‌هایتان ندارید اما در هر حال باید آماده‌شان کنید.»
کریس تمپل هم با این موضوع موافق است. او گوینده ورزشگاه ویمبلی و گزارشگر رادیو است و خوشحال است که اخیراً کارش را به‌درستی انجام داده. در دوران قرنطینه، بورنموث چندین بازی کلاسیک خود را به‌صورت آنلاین پخش کرد، از جمله پیروزی ۸ بر صفر مقابل بیرمنگام در سال ۲۰۱۴ را. این باشگاه ۹۰ دقیقه فیلم بازی را داشت اما این فیلم بدون گزارش بود. تمپل که گزارشگر رادیویی آن مسابقه بود، یادداشت‌هایش را از آرشیوش پیدا کرد و به این ترتیب نیازی به تحقیق دوباره درباره آن مسابقه نداشت. او سپس گزارش بازی را از روی کاناپه اتاقش انجام داد.
نگهداری یادداشت‌ها از کارهای ضروری یک گزارشگر است، هرچند که این عادت در بسیاری از افراد ریشه‌ای عمیق دارد. ماری که زمانی دروازه‌بان بود، نتایج تیمش را در دفترچه‌اش می‌نوشت و این عادت را در دوران حضورش در دانشگاه ترینیتی سنت‌دیوید ولز ادامه داد.
پیتر دروری با این کار موافق است. او پشت تلفن هم همان‌قدر شور و هیجان دارد که انگار همین حالا دارد بازی را در تلویزیون گزارش می‌کند. او می‌گوید که در ۲۷ سال گذشته، هر یادداشتی که داشته را نگهداری کرده است. اتاق زیر شیروانی دروری پر است از یادداشت‌های مسابقه. مسأله این است که چرا نگه‌شان می‌دارد؟ «یادداشت‌های فصل قبل همیشه به درد می‌خورند» اما یادداشت‌های فصل‌های قبل‌تر چه؟ «من به خود می‌گویم که آنها ممکن است جذابیتی تاریخی پیدا کنند اما می‌دانم که خودم را گول می‌زنم.»
دروری که پس از فوت پدر و مادرش اسباب و وسایل آنها را مرتب کرده است، می‌داند که چه چیزی در انتظار سه پسرش خواهد بود. توصیه او به فرزندانش درباره یادداشت‌هایش چیست؟ او می‌گوید: «اینکه آنها را بسوزانند!» البته دروری دلش نمی‌آید خودش کبریت را روشن کند. او می‌تواند یادداشت‌هایش از بازی کاونتری و ایپسویچ در سال ۱۹۹۴ را بردارد و حتی به یادش هم نیاید که گل پیروزی کاونتری را شان فلین چطور زد اما این برایش یادآوری می‌شود که در آن هنگام زندگی شخصی‌اش چطور بود. او می‌گوید: «برای من، نگه داشتن این یادداشت‌ها باعث می‌شود به این فکر نکنم که فوتبال گذرا است». اغلب، یادداشت‌های گزارشگران، مانند نامه‌های عاشقانه‌ای است که خطاب به فوتبال نوشته‌اند.
منبع: گاردین
