داستان دختر فوتبالیست پاکستانی که مردان زادگاهش تهدیدش می کردند/رویای کرشمه

سایت بدون – این داستان یک دختر فوتبالیست است که از طرف مردان زادگاهش به مرگ تهدید شد اما پا پس نکشید و با راه انداختن کمپ فوتبال در روستایش، می‌خواهد زندگی دختران دیگر را هم تغییر دهد   در روستایی دوردست در دره چیترال در پاکستان، ۱۵۰۰ متر بالاتر از سطح دریا، اینترنت مرتب قطع و وصل می‌شود. مرز پاکستان و افغانستان بین این کوه‌ها قرار دارد و کرشمه علی دارد تلاش‌ می‌کند زندگی افراد را تغییر دهد. کرشمه می‌گوید این منطقه با اسلام‌آباد، پایتخت پاکستان بسیار فاصله دارد. اگر همه‌گیری ویروس کرونا نبود، کرشمه ۲۳ساله در دانشگاهش در اسلام‌آباد به سر می‌برد و به نزد خانواده‌اش در دره چیترال برنمی‌گشت. او سال گذشته در لیست ۳۰ فرد تأثیرگذار زیر ۳۰ سال آسیا از دید مجله فوربز قرار گرفت، در کنار ستاره بزرگ تنیس نائومی اوساکا. او اولین زن این منطقه است که در سطح ملی و بین‌المللی فوتبال بازی کرده است و حالا می‌خواهد در این منطقه تأثیرگذار باشد.

کرشمه می‌گوید: «اوضاع در اینجا برای دختران دشوار است، به‌ویژه برای اینکه رویای متفاوتی داشته باشند یا کاری انجام دهند که مطابق انتظارات جامعه نباشد.» او باشگاه ورزشی زنان چیترال را بنیانگذاری کرده است که فعلاً به دلیل شیوع ویروس کرونا تعطیل است. هدف این باشگاه این است که دختران فوتبالیست را پرورش بدهد و این امید وجود دارد که دختران برتر به یک کمپ فوتبال در اسلام‌آباد منتقل شوند اما کرشمه می‌گوید: «کارهای زیادی باید انجام شود.»

او به اندازه‌ای که جاه‌طلب است، شجاع هم هست. کرشمه در نوجوانی، زمانی که در اسلام‌آباد فوتبال بازی می‌کرد، در شبکه‌های اجتماعی از سوی مردان منطقه چیترال تهدید به مرگ شد اما او به فوتبال بازی کردن ادامه داد: «می‌خواهم در زندگی دختران تغییر ایجاد کنم.» اگر کرشمه در خانواده دیگری به دنیا آمده بود، شاید حالا با یکی از اقوام نزدیک ازدواج کرده بود. طبق آمار یونیسف، ۲۱ درصد دختران پاکستان زمانی که هنوز ۱۸ساله نشده‌اند ازدواج می‌کنند اما کرشمه پدری داشت که به او اجازه رویاپردازی را داد. او کمک کرد دخترش تحصیل کند، بازی دخترش را تماشا می‌کند و بیش از هر چیزی، زمانی که کرشمه تهدید می‌شد، از او حمایت کرده است. او می‌گوید: «به خاطر پدرم فرد دیگری شدم. در کودکی‌ام، دختران در این منطقه به مدرسه نمی‌رفتند.» سال گذشته، پنج میلیون کودک در پاکستان به مدرسه نرفته‌اند، که اکثرشان هم دختر هستند. کرشمه می‌گوید: «با اینکه تنها هشت سال داشتم، از خودم می‌پرسیدم چرا اوضاع جامعه تا این حد بد است؟» پدر او که معلم است، به همراه یک فرد هلندی، اولین مدرسه در منطقه را تأسیس کرده که درس‌ها در آن به زبان انگلیسی تدریس می‌شوند. اوضاع از جام جهانی ۲۰۰۶ بود که عوض شد. کرشمه می‌گوید: «لحظه‌ای که فوتبال را تماشا کردم، دریافتم که می‌خواهم بازی‌اش کنم. من عاشق فوتبال شدم. وقتی پا به میدان می‌گذارم، تمام مشکلاتی که در زندگی دارم را فراموش می‌کنم و تنها روی توپ، هم‌تیمی‌ها و بازی تمرکز می‌کنم.

در زمین نوعی خوشحالی وصف‌ناپذیر دارم.»  او سال‌ها تنها در پیک‌نیک‌های خانوادگی می‌توانست با پدرش فوتبال بازی کند، ولی زمانی که به اسلام‌آباد رفت، توانست به یک تیم فوتبال ملحق شود. او ده سال پس از آن که برای اولین بار فوتبال را از تلویزیون تماشا کرد، در تیم منتخب زنان پاکستان (که زیر نظر فدراسیون فوتبال پاکستان نیست) در یک تورنمنت بین‌المللی حاضر شد. کرشمه می‌گوید: «پدرم گفت که بهتر است مردم چیترال درباره‌ات چیزی ندانند. من هرگز چیزی در شبکه‌های اجتماعی منتشر نمی‌کردم اما در سال ۲۰۱۶، زمانی که برای رقابت‌های بین‌المللی انتخاب شدم، یک پست را دیدم که نوشته بود کرشمه علی اولین دختر چیترال است که در سطح ملی یا بین‌المللی بازی می‌کند. وقتی مردم آن پست را دیدند، کامنت‌های وحشتناکی گذاشتند. من را تهدید کردند و نفرت پراکنی سنگینی کردند. آنها نوشتند اگر این کار را ادامه بدهی، تو را می‌کشیم یا پاهایت را قطع می‌کنیم. من تنها ۱۸ سال داشتم و گفتم شاید بهتر باشد که فوتبال را کنار بگذارم.» اما او صحبتی پراشک با پدرش داشت و پدرش به او گفت که فوتبال را ادامه بدهد. وقتی در سال گذشته فوربز او را در لیست ۳۰ نفر تأثیرگذار زیر ۳۰ سال گذاشت، اوضاع عوض شد.

کرشمه می‌گوید: «از آن هنگام مردم آرام‌آرام متوجه شده‌اند که اگر به دختران همان فرصتی داده شود که به پسران داده می‌شود، می‌توانند مایه افتخار ملت باشند، نه فقط خانواده یا خودشان. هنوز خیلی‌ها هستند که کاری که من انجام می‌دهم را دوست ندارند اما افرادی هم هستند که علنی از من حمایت می‌کنند.» کرشمه یک کمپ فوتبال در روستایش به راه انداخته است: «شگفت‌زده شدم وقتی دیدم تعداد زیادی از دختران به این کمپ آمدند. هدف من این است که از نظر فیزیکی و ذهنی، این دختران جوان را تقویت کنم. بله، برخی از آنها شاید بازیکنان بین‌المللی شوند اما بقیه هم از انجام فوتبال سرگرم خواهند شد و نگران چیزی نخواهند بود. آنها می‌توانند در این فضا درباره مشکلاتشان حرف بزنند و از بازی لذت ببرند.» او که سال گذشته هم یک مرکز صنایع دستی برای زنان ایجاد کرد می‌گوید: «سوزن‌دوزی چیترال بسیار مشهور و منحصربه‌فرد است. مردم در این منطقه سوزن‌دوزی می‌کردند ولی نمی‌توانستند هنر خود را به فروش برسانند. پس من وارد عمل شدم.» زمانی که ویروس کرونا همه‌گیر شد، کرشمه ساعت‌ها را در جاده‌های کوهستانی به همراه پدر و عمویش راند تا اقلام لازم را به بیمارستان‌های محلی و روستاهای محروم برساند. او با کمک‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی جمع کرده است این اقلام را خریداری کرده است. کرشمه می‌گوید: «کارگران روزمزد در شهرهای مختلف پاکستان بودند و پس از قرنطینه، بسیاری از صنایع و شرکت‌ها بسته شدند. آنها به خانه برگشتند و اوضاعشان واقعاً دشوار شد. بسیاری از خانواده‌ها نیازمند هستند.» او در رشته کسب‌وکار و مدیریت تحصیل می‌کند اما برای یک سال تحصیل را متوقف کرده تا روی پروژه‌های متعددش کار کند. او می‌گوید: «ده سال بعد می‌خواهم دست کم ۱۰، ۲۰ دختر مثل من به چیترال برگردند، در حالی که به رویاهایشان رسیده‌اند و برای دخترانی تلاش کنند که من نتوانسته‌ام به آنها کمک کنم. من می‌خواهم جامعه‌ای پیشرو داشته باشم که در آن زنان استرس سنت‌ها را نداشته باشند و بتوانند به رویاهایشان برسند. من می‌خواهم زنان بیشتری در پست‌های مدیریتی قرار بگیرند. این چیزی است که می‌خواسته‌ام برایش بجنگم.» منبع: CNN