درباره فینال لییرتادورس که در آن فوتبال تبدیل به جنگ شد/فوتبال غیر بهداشتی

نویسنده :گابریله مارکوتی

زمانی که «آلخاندرو دومینگس» رئیس کنفدراسیون فوتبال آمریکای جنوبی (CONMEBOL) فینال کوپا لیبرتادورس را با فینال لیگ قهرمانان مقایسه کرد و گفت اولی «فوتبال واقعی» است و دومی «فوتبال پلی‌استیشنی»، بخشی از وجود من دوست داشت او درست گفته باشد. اشتباه نکنید. من عاشق لیگ قهرمانان هستم اما فوتبال نیاز به یک آلترناتیو برای فوتبال سطح بالا، بهداشتی، شرکتی و اغلب بی‌ریشه اروپا دارد، جایی که نتایج اغلب بر اساس این است که کدام تیم توانسته سود مالی جهانی بیشتری به دست آورد. علاوه بر این، کسی که بیشترین موجودی حساب بانکی را دارد پیروز می‌شود و این اغلب ربط به ژن و شانس دارد؛ آیا در طبقه اشراف فوتبال به دنیا آمده‌اید؟ بله! خب، پس می‌توانید به دستاوردهای خوبی برسید. آیا بخشی از طبقه نوکیسه هستید که پول را در زمان مناسبی به فوتبال آورده است؟ عالی، شما هم می‌توانید چیزهای خوبی داشته باشید. این جنبه از فوتبال خیلی شبیه زندگی واقعی است اما من لیگ‌هایی را دوست دارم که باشگاه‌های‌شان هویت داشته باشند. جایی که طرفداران از تیم‌های محلی‌شان حمایت کنند. جایی که نه خبر از نورپردازی‌ باشد، نه خبری از طرفداران افراطی و پرچم‌های پلاستیکی که باشگاه آنها را سازمان داده است. جایی که طرفداران مشتری نیستند. جایی که زمین ناهموار یک چالش برای بازیکنان است، نه اینکه بگویند این توهین به فوتبال است.
آماده آن بودم که فینال سوپرکلاسیکو لیبرتادورس بین بوکاجونیورز و ریورپلاته را به‌عنوان پادزهر ورزش در جاهای دیگر، که به‌صورت یک محصول سرگرمی درآمده، جشن بگیرم اما من هم مانند اکثر مردم دنیا بشدت سرخورده شدم.
می‌گویند جنبه دیگر شور و هیجان خالص و ارزش‌های فوتبال سنتی، خشونتی است که در بوئنوس‌آیرس دیده شد و ما نمی‌توانیم این دو را از هم تفکیک کنیم. آیا می‌خواهید فوتبال شما غیربهداشتی و بی‌پیرایه باشد؟ اگر پاسخ بله است، در کنارش پرتاب سنگ، هولیگان‌ها و گاز اشک‌آور هم خواهید داشت.
اما این حرف به هیچ‌وجه حقیقت ندارد. چنین اتفاقی در یک بازی لیگ قهرمانان برای لیورپول که باشگاهی در لیگ برتر است هم روی داد. تفاوت بین این دو اتفاق این بود که منچسترسیتی شیشه‌های قوی‌تری روی اتوبوسش نصب کرد و دیگر خبری هم از گاز اشک‌آور نبود. ممکن است افرادی را مقصر بدانید که سنگ، آجر و مواد محترقه به وسیله نقلیه تیم مقابل پرتاب می‌‌کنند، باشد! اما فکر نکنید که آنها تنها در یک منطقه از دنیا حضور دارند. فقط هم آنها مقصر نیستند. افراد بسیاری را می‌توان مقصر دانست اما ۲ گروه بیش از همه مقصرند؛ یکی پلیس که کارش حفظ امنیت بازیکنان و هواداران است. تازه کار آنها ساده‌تر هم بود، چرا که طرفداران تیم رقیب از حضور در ورزشگاه منع شده بودند، و ریورپلاته هم در شهر بوئنوس‌آیرس است. بی‌تردید مقامات امنیتی باید آگاهی کافی می‌داشتند و می‌دانستند دردسرها از کجا ممکن است شروع شود. آنها مدت زیادی هم برای آماده‌سازی در اختیار داشتند اما در عوض، اجازه دادند اتوبوس بازیکنان بوکاجونیورز از یکی از مناطق خطرناک (خیابان مونرو) عبور کند و پلیس هم اسکورت کافی را نداشت و تنها چند ده پلیس سوار بر موتور کنار اتوبوس بودند. بله! پلیس بودن کار دشوار و خطرناکی است و حفظ نظم عمومی کار سختی است اما پلیس بوئنوس‌آیرس هر هفته با این موضوع سروکار دارد اما آنها روز شنبه ناکام بودند.
مقصر دیگر CONMEBOL است. بازیکنان یک تیم با گاز اشک‌آور مواجه شده‌اند و به بیمارستان رفته‌اند و اینکه ساعت انجام بازی ۳ بار به تعویق بیفتد کاری فراتر از حماقت است. اگر پلیس دستور مستقیم نداده باشد که بازی باید برگزار شود – اتفاقی که نیفتاده است – کار درست این بود که برای دفاع از فوتبال، همه چیز به‌کلی به روز دیگری موکول شود. این روزها در یاد خواهد ماند، چرا که هم فرصتی بزرگ از دست رفت و هم افرادی که مسؤول بودند باید شرمسار باشند