بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون -آن ها یکی از بزرگترین معماهای پیشینیان محسوب می شوند ، مجسمه های بلند قامت که گویی به سویی خاص نگاه می کنند ، بومی ها به آن ها موآی می گویند ، مجسمه هایی در یک جزیره اسرار آمیز که به هر طرف که نگاه کنی علامت سووال می بینی ، آن جا جزیره ای به نام ایستر است .جزیره ای که نامش دیگرش راپانویی است .
این جزیره در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده است و از نزدیک ترین جایی که انسان در آن زندگی می کند یعنی کشور شیلی و تاهیتی حدود ۲ هزار مایل فاصله دارد .ورود به این جزیره کار ساده ای نیست. .این جزیره تنها ۲۴ کیلومتر طول و ۱۶ کیلومتر عرض دارد .
اولین اروپایی که در جزیره ایستر ( عید پاک ) سال ۱۷۲۲ این جزیره را کشف کرد دریا سالار هلندی به نامجاکوب روگوین بود و به این دلیل نام جزیره را ایستر نهادند. باستانشناسان می گویند شواهدی وجود دارد که پلینزیایی ها این جزیره را حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد کشف کردند ، در حالی که اکثر دانشمندان با این نظریه موافق هستند ، بعضی می گویند در واقع نخستین بار مردم آمریکای جنوبی در اینجا ساکن شدند. در قرن نوزدهم شیلی، جزیره راپا نوئی را مال خود کرد و در سال ۱۹۶۵ مردم راپا نوئی شهروند شیلیایی شدند. قتی مهاجران هلندی به این جزیره آمدند، جزیره خالی از سکنه بود. برخی میگویند که شاید همه آنها بر اثر بیماری مرده اند این نیز یکی دیگر از اسرار جزیره است. امروزه بسیاری از مردم شیلی نیز در این جزیره زندگی می کنند و با راپا نوییان تنها حدود نیمی از جمعیت ۶۰۰۰ نفری آنجا را تشکیل می دهند.
راز مجسمه ها
چیزی که در همان برخورد اول در سال ۱۷۲۲ و در زمان کشف آن به چشم آمد مجسمه ها بودند که وزنی بیش از چندین تن داشتند و بعضی از آنها حتی به ارتفاع ۹ متر نیز میرسیدند.در این جزیره ۸۸۷ مجسه غول پیکر وجود دارد.به این مجسمه ها به اصطلاح موآی نیز گفته میشود. بیش از نیمی از آنها در نزدیکی یک آتشفشان خاموش به‌نام «رانو راراکو»، و یک معدن سنگی قرار دارند. یعنی مکانی که این مجسمه‌ها از آن بیرون کشیده شدند. تعداد زیادی از این مجسمه‌ها در اطراف معدن سنگ وجود دارد .این معدن سنگ شبیه گورستانی از غول‌هاست. این مجسمه‌های سنگی در وضعیت ساخت متفاوتی قرار دارند؛ برخی به‌صورت نیمه‌کاره، برخی شکسته و بسیاری نیز در نیمه‌ی راهِ انتقال، رها شده‌اند.
مجسمه‌های موآی طی یک دوره‌ی ۵۰۰ ساله از سال ۱۱۰۰ تا ۱۶۸۰ میلادی ساخته شده‌اند. صدها سال رسوب و فرسایش، موجب دفن شدن مجسمه‌های موآی در خاک شده است. این پیکره‌ها چیزی فراتر از سرهای مدفون در خاک‌اند؛ این‌ها، مجسمه‌هایی تمام‌قد و فوق‌العاده‌اند.از سال ۲۰۰۹ تا کنون، گروهی از باستانشناسان با دقت تمام، در حال استخراج دو عدد از این مجسمه‌ها بوده‌اند.
موایی های جزیره در اندازه های متفاوتی از سایز کوچک و ارتفاع زیر ۱/۲ متر تا ۲۲۰ متر و حدود ۱۵۰ تا ۱۶۵ تُن وزن دارند . تا به حال دانشمندان ۸۸۷ عدد از این مجسمه ها را در جزیره با میانگین ارتفاع ۴ متر و میانگین وزنی ۱۳ تُن شمارش کرده اند . فقط ۲۸۸ عدد از این ۸۸۷ مجسمه در آخرین آرامگاه خود قرار دارند همچنین بقایای مواد معدنی یا مواد دیگری که هنگام حمل بر روی انها نشسته قابل مشاهده است.
در کل این طور به نظر میرسد که این مجسمه ها در بالای کوه آتشفشانی که در این جزیره وجود دارد کنده کاری شده اند وسپس به پایین کوه، با احتیاط بسیار و توسط یک سیستم قرقره به محل مخصوص خود رسانده شده اند.پس از رسیدن به محل مقرر این مجسمه ها در سر جای خود مستقر و با طناب هایی محکم شده اند.لازم به ذکر است طبق تحقیقات به عمل آمده در محل،باستان شناسان و زمین شناسان به این نتیجه رسیدند که علفهای موجود در منطقه در گذشته بسیار محکم بوده اند به طوری که به سادگی پاره نمی شده اند.مردم باستان نیز از آنها به عنوان طناب استفاده میکردند.تحقیقات بیشتر نشان داد که برای جا به جا کردن این مجسمه به یک گروه به بزرگی ۳۰ نفر نیاز بوده است.
یکی از بزرگترین عجایب جزیره ی ایستر توقف ناگهانی ساخت موایی ” مجسمه ها ” است . طبق نظریه دانشمندان افزایش بیش از حد جمعیت جزیره به اکوسیستم صدمه ی بسیار شدیدی وارد کرده بود به گونه ای که دیگر نمی توانست نیازهای مردم را بر آورده کند . عده ای از دانشمندان حدس می زنند جنگل های جزیره در بعضی از مناطق کاملا نابود شده اند ، چون از چوب آنها برای حمل مجسمه های غول پیکر موایی و از زمین آن برای کشاورزی استفاده شده است . پس از مواجهه با کمبود چوب تصمیم گرفته اند که دیگر سنگهای غول پیکر را را جابه جا نکنند ، بنابراین ، توقف ناگهانی جابه جایی با ساخت مجسمه ها در ارتباط است.
به نظر میرسد در دوره ای جمعیت این جزیره به ۱۱ هزار نفر نیز رسیده است ولی به علت کم شدن مواد خوراکی در این منطقه مردم مجسمه سازی را رها کرده و شروع به خوردن یکدیگر کرده اند و بدین ترتیب به طور کامل نسل آن ها از روی زمین از بین رفته است.مجسمه های غول پیکر ، به ظاهر تهدید آمیز ساخته شده بودند تا بیگانگان را از آنجا دور نگهدارند. ارتباط عجیبی بین مجسمه ها و ساکنان جزیره ایستر در احترام به عقاید خود و قربانی کردن برای معبودان خود و حتی نوعی سحر و جادو وجود دارد. موایی ها شبیه نگهبانان خاموشی هستند که در مقابل مهاجمان حالت تدافعی گرفته اند.مجسمه های عجیب و غریب با سرهای ترسناک که به منظور محافظت رو به دریا دارند .
از سال ۲۰۰۹ تا کنون، گروهی از باستانشناسان با دقت تمام، در حال استخراج دو عدد از این مجسمه‌ها بوده‌اند.
مجسمه‌های یاد شده بسیار بزرگ هستند؛ تقریبا یک سال طول کشید تا تیمی متشکل از ۵ و ۶ مجسمه‌ساز بتوانند یک مجسمه‌ی موآی را کاملا از دل خاک بیرون کشند. پروژه‌ی استخراج مجسمه در جزیره ایستر، توسط باستان‌شناسی به‌نام «جو آن ون تیبلرگ» رهبری می‌شد که حداقل شش سال از زندگی‌اش را صرف بیرون آوردن این دو مجسمه از خاک کرد.
این کاوشگران، در فرآیند حفاری ابزار و مجسمه‌های دیگری نیز پیدا کردند. ابزار سنگی و ابتدایی به‌نام «توکی» که مردم جزیره ایستر از آن برای ساخت مجسمه‌های موآی استفاده میکردند. وقتی لبه‌ی توکی کند می‌شد، حکاک‌ها آن را کنار گذاشته و یک توکی جدید و تیز می‌ساختند.
پروژه‌ی استخراج مجسمه‌ی جزیره ایستر دقیقاً در کنار دیگر مجسمه‌های موآیِ مدفون در حال انجام است. هر دوی این مجسمه‌ها دارای سنگ‌نوشته هستند؛ نوشته‌هایی که مانند خالکوبی‌اند روی آنها حک شده است.
پشت مجسمه کاملا پوشیده از سنگ‌نوشته است. اشکال هلال‌مانند، نشان‌دهنده‌ی قایق است. نظریه‌ی «ون تیلبرگ» بر این است که حکاکی‌ها و نشانه‌های موجود، دلالت بر خود حکاک و یا خانواده‌اش دارد.
محققانی که در منطقه‌ی باستانی مشغول به کار هستند، برآوردی از اندازه‌ی مجسمه به‌عمل آورده‌اند. طول بزرگترین موآی بیش از ۱۰ متر است. این مجسمه حدود ۶.۵ متر است.
جو آن ون تیلبرگ از سال ۱۹۸۲ رهبری پروژه‌ی استخراج مجسمه در جزیره ایستر را بر عهده داشته است. گروه ون تیلبرگ قبل از شروع پروژه‌ی حفاری، سال‌ها مشغول تهیه‌ی فهرستی کامل از مجسمه‌ها و ابزار یافت‌شده از معدن سنگ این جزیره بوده‌اند.
مجسمه های جزیره ایستر یا راپانویی ، پر از اسرار است ، بایک تکنولوژی مواجه هستیم که در ساخت و انتقال می توانیم ببینیم اما نمی توانیم شرح بدهیم
