رژیم‌های افزایش وزن را بشناسیم

 چاق شدن کاری نداره می‌خوری چاق میشی! اما لاغرشدن سخته!!! جمله آشنایی که اغلب افراد چاق پشت در مطب به افرادی که برای افزایش وزن مراجعه می‌کنند، می‌گویند و با تعجب و گاهی تمسخر به آنها نگاه می‌کنند.
ولی واقعیت چیز دیگری است. واقعیت این است که افرادی که برای اضافه شدن وزن مراجعه می‌کنند کار سخت‌تری دارند. یک قانون کلی وجود دارد که خراب‌کردن راحت‌تر از ساختن است این قانون در اینجا هم صدق می‌کند. ساختن بافت‌ها از خراب کردن آنها سخت‌تر است. رژیم چاقی هم سخت‌تر است اگر گرفتن رژیم به معنای منظم کردن فعل خوردن باشد، کسی که رژیم لاغری می‌گیرد گویی یک میز را مرتب می‌کند و کسی که رژیم چاقی می‌گیرد یک اتاق را مرتب می‌کند. افرادی که برای اضافه شدن وزن مراجعه می‌کنند اعتماد به نفس کمتری نیز نسبت به افرادی دارند که برای لاغری مراجعه می‌کنند.
افرادی که مقدار BMI (وزن تقسیم بر مجذور قد) آنها بین ۵/۱۸ تا ۲۱ باشد دچار کمبود وزن هستند، ولی به لحاظ پزشکی این مقدار از کمبود وزن ریسکی برای ایجاد بیماری نیست و فوریتی برای درمان وجود ندارد و گاهی سعی می‌شود با توجه به شرایط و فرهنگ زندگی شخص را از اضافه کردن وزن منصرف کرد.
BMI کمتر از ۵/۱۸ به لحاظ پزشکی خود یک بیماری مزمن محسوب می‌شود که بهتر است درمان شود، ممکن است فرد در این حالت مشکل پاراکلینیکی نداشته باشد، ولی قوای جسمانی در مواجهه با بیماری‌های حاد یا حوادث در این افراد پایین است.
افراد لاغر اصولا به دو دسته تقسیم می‌شوند؛دسته اول افرادی هستند که مقدار خوراک آنها کافی یا حتی بیشتر از حد طبیعی است؛ این افراد ممکن است دارای بیماری‌هایی از قبیل پرکاری تیروئید یا انگل دستگاه گوارش باشند در غیر این صورت به صورت ژنتیکی سلول‌های ذخیره‌کننده چربی در آنها کم و سلول‌های چربی قهوه‌ای در آنها زیاد است که با تولید حرارت انرژی را می‌سوزانند. رژیم این افراد علاوه بر این‌که باید حاوی مواد مغذی و پرکالری سالم و طبیعی باشد به همان میزان باید از آنتی‌اکسیدان‌های طبیعی مانند سبزیجات خام زیاد استفاده کنند، همین‌طور از مصرف ادویه‌جات و غذاهای تند و محرک‌هایی مانند قهوه کمتر استفاده کنند.
دسته دوم، افرادی هستند که اختلال در خوردن دارند. این افراد اصطلاحا کم‌اشتها یا کم‌غذا هستند. رژیم این افراد باید به نوعی طراحی شود که به مرور عادت‌های غذایی‌شان اصلاح شود تا در طولانی‌مدت احساس نیازشان با نیاز واقعی شان منطبق و در نتیجه کمبود وزنشان جبران شود.