زندگی ما را دوقطبی‌ها تشکیل می‌دهند. از صبح که بیدار می‌شویم در حال انتخاب بین دو قطبی‌ها هستیم تا شب که به خواب می‌رویم. حتی اگر نیازی به انتخاب نباشد هم خودمان دوقطبی می‌سازیم و خودمان را موظف می‌کنیم که حتما یک طرف را برای ایستادن انتخاب کنیم. رونالدو یا مسی، مارادونا یا پله، کی‌روش یا برانکو، حالا هم اسکوچیچ یا بازیکنان. دومورد آخر ایرانیزه‌ترین دوقطبی‌هایی است که فوتبال ما چندین سال است با آن دست و پنجه نرم می‌کند و مورد آخر ایرانی‌ساخت‌ترین دوقطبی کشف‌شده!

کمتر کسی فکرش را می‌کرد که زمانی فوتبال ایران به جایی برسد که صعود زودهنگام و راحت به جام‌جهانی به جای این که اسباب یک جشن مشترک باشد به یک بحران تبدیل شود. بحران سهم‌خواهی که سهم چه کسی بیشتر است. اسکوچیچ تیم ملی را از آن منجلاب ویلموتس بیرون کشیده و این‌جور به جام‌جهانی برده که باورمان نمی‌شود اما در این میان چیزی که نصیبش شده است هر چیزی بوده به غیر از تقدیر و تشکر. 

بعد از تمام این قدرناشناسی‌ها انتظار این است که حداقل چند شب، شب سرمربی تیم ملی باشد. همین شبی که همه به خیابان‌ها ریختیم، همه اشک شوق ریختیم و خنده ذوق کردیم آغازی باشد بر چند روز تک قطبی در زندگی‌مان؛ قطبی به نام ایران. 

قبل از بازی عراق و امارات و در آخرین قدم رسیدن به جام‌جهانی یک اتفاق رقم خورد؛ بهتر است بگوییم چند اتفاق. چند بازیکن کرونا گرفتند، طارمی در برف ماند و شب قبل از بازی به بازیکنان ملحق شد، سردار آزمون اجازه خروج پیدا نکرد و تیم ملی با چند غایب مهم وتمریناتی نصفه و نیمه راهی بازی با عراق شد. بعد از اتفاقاتی که ابر و باد و مه و خورشید و فلک رقم زدند همه منتظر بودند تا ببینند اسکوچیچ چه کار می‌کند. کار او دیگر با ابر و باد راه نمی‌افتاد؛ توانایی یک مربی را می‌خواست و اقتدار یک مدیر را. همه آن چیزهایی که این مدت می‌گفتند اسکوچیچ ندارد و نمی‌تواند و حالا وقت اثبات آن رسیده بود. تیم ملی ایران باید با همین شرایط  و با همین مشکلات به زمین رفت و موقعی که از زمین خارج شد نه تنها تیم‌برتر زمین که یکی از ۳۲ تیم برتر دنیا بود. اسکوچیچ و شاگردانش ما را به آنچه لیاقتش را داشتیم رساندند و حالا نوبت ماست تا آن چیزی را که لایق این کادرفنی است به او هدیه بدهیم. حالا بهترین فرصت است تا او از شمایل مظلوم‌ترین  مربی تاریخ فوتبال ایران به یکی از جاودانه‌ترین‌ها تبدیل شود. برای مایی که ماه‌هاست او را سرمربی سابق خونه به خونه، ملوان وفولاد خطاب می‌کنیم وقت آن رسیده که سرمربی تیمی که سریعترین صعود به جام‌جهانی را به نام خودش ثبت کرد را به لیست‌مان اضافه کنیم. چه خوشمان بیاید و چه نیاید او این عنوان را از آن خود کرد. سرمربی ایرانی که سریعترین و راحت‌ترین صعود در سخت‌ترین شرایط به جام‌جهانی را تجربه کرد. او و ما حالا همراه با هم و در کنار هم «خوبان عالم»ایم. ممنونیم آقای اسکوچیچ. 

نیلوفر کنگرانی/ فوتبال ۳۶۰