فرهاد مجیدی نمی بازد چون ببازد هم قبول نمی کند

سایت بدون – در تثبیت هر نتیجه‌ای در یک مسابقه ورزشی حتی اگر اشتباهات فردی بازیکنان و خطاهای داوری بدون سهم نباشند، مربیان هم سهم عمده‌ای دارند و در بسیاری موارد سهم آنها به غایت بیشتر از سایرین است. این مورد برای دیدار اخیر استقلال با نساجی قائمشهر در مرحله یک‌چهارم پایانی جام حذفی فوتبال کشور هم صدق می‌کند. فرهاد مجیدی در مصاحبه‌های بعد از بازی‌اش اگرچه مسئولیت این شکست را برعهده گرفت اما از هر عامل و فرد و نکته‌ای در گفتارش به عنوان عوامل شکست آبی‌ها یاد کرد الا خودش. او داور را مقصر دانست زیرا گل آرمان رمضانی را مردود اعلام کرده، شرایط و نحوه برگزاری مسابقات را زیر سؤال برد زیرا به تیم‌ها فرصت بازیابی نمی‌دهد و برخی افراد ناشناخته و لابد بعضی مقام‌های ارشد فوتبال را به حرکت سازماندهی شده به قصد جلوگیری از جام‌دار شدن آبی‌ها متهم کرد و اگر برخی از این موارد را بعد از دیدار با پیکان در لیگ برتر مطرح کرده بود (تحت عنوان «هزار راه برای ناکام کردن استقلال وجود دارد») اما چون آن اظهارات در روزهایی مطرح شد که استقلال مهیای بازی با نساجی در جام حذفی می‌شد، ارتباط آن با این دیدار ناگسستنی نبود. مجیدی اشاره‌ای به این نکرد که نساجی در طول مسابقه بسیار با فکر ظاهر شده و برنامه دقیقی داشته و منطقی بازی کرده و حتی می‌‌توانسته در همان ۹۰ دقیقه کار استقلال را تمام کند و برای تحقق این مهم کافی بود شوت صابر حردانی، ‌هافبک تیم قائمشهری به جای خوردن به تیر دروازه، به درون آن می‌رفت یا داور خطای مشکوک به پنالتی‌ای را که در واپسین ثانیه‌های وقت عادی به سود نساجی روی داد، اعلام می‌کرد و آن را نادیده نمی‌گرفت.

اگر «او» تدبیر داشت
درست است که استقلال هم چه در وقت معمولی و چه در وقت اضافی بخت‌های بارزی برای گلزنی داشت و آنها را هدر داد، اما مجیدی حتی این ایراد اساسی وارده به وی را نیز جواب نداد که اگر با عقل و تدبیری بهتر اقدام به استفاده از سیدحسین حسینی درون دروازه می‌کرد و علیرضا رضایی شایسته اما بسیار کم‌تجربه‌تر از حسینی را به میدان نمی‌فرستاد، چه بسا در جنگ ضربات پنالتی که همیشه تجربه در آن حرف اول را می‌زند، به لطف مهارت‌های حسینی پیروز می‌شد و اکنون به جای تیم ساکت الهامی (که تصمیم‌های بسیار معقولانه‌تری گرفت) در نیمه نهایی حاضر بود و به جام قهرمانی بسیار نزدیک‌تر شده بود. عدم استفاده از حسینی در حالی شکل گرفت که الهامی طبعاً علیرضا حقیقی پرتجربه و بسیار آشناتر با شرایط بازی‌های سخت و سنگین را درون دروازه نساجی قرار داد و با اینکه حقیقی از روزهای اوجش که سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۶ را دربر می‌گرفت، بسیار دور شده اما همان تجربه سبب شد در جنگ ضربات پنالتی ضربه شلیک شده توسط عزیزبک آمانوف را مهار و کار استقلال را تمام و تیم مازندرانی را به نیمه نهایی گسیل کند.

ما هرگز نمی‌بازیم!!
در فرهنگ و نوع بینش و روال سخنگویی فرهاد مجیدی که البته در لیگ بسیار موفق بوده، همه مقصرند به جز او و هر توفیقی در کار آبی‌ها محصول اشتباهات احتمالاً عمدی داوران و سوء نیت کسانی بوده که از نظر وی چشم دیدن توفیق استقلال را ندارند و برای متوقف کردن این تیم به هزار راهی قدم می‌گذارند که او البته در کنفرانس خبری اخیرش فقط به چهار پنج مورد آن اشاره کرد و ۹۹۵ مورد دیگر را عنوان نکرد! بله، از دید سرمربی استقلال تیم او هرگز نمی‌بازد (و لابد به نساجی هم در جام حذفی نباخته است!) و هر اتفاقی هم که بیفتد، دامان او را نمی‌گیرد و وی تحت هر شرایطی از هر قصور و اشتباهی مبرا است، حتی اگر مقصر اصلی باشد.