توقف پرتغال برابر تیم‌های اسپانیا و فرانسه که یکی در دیداری دوستانه رقم خورد و دیگری در جدالی رسمی، همچنان کریستیانو رونالدو، فوق‌ستاره تیم ملی پرتغال را دور از علی دایی نگه داشته است. نه آن‌قدر دور که خیال ایرانی‌ها راحت باشد کریس به رکورد دایی نمی‌رسد و نه آن‌قدر نزدیک که بشود گفت رونالدو در یکی، دو هفته آینده از دایی عبور کند.
داستان بین کریستیانو رونالدو و علی دایی، رقابت برای عنوان برترین گلزن تاریخ رقابت‌های ملی است؛ دایی این عنوان را با زدن ۱۰۹ گل ملی به همراه تیم ایران دارد و کریس رونالدو فعلا با ۱۰۱ گل زده در تعقیبش است. اگرچه هواداران رونالدو انتظار داشتند کریس در همین چندبازی برگزارشده در ایام پسا‌کرونا بتواند رکورد علی دایی را از آنِ خود کند ولی فعلا هم اسپانیا و هم فرانسه او را در امر گلزنی ناکام گذاشته‌اند. در واقع رونالدو بعد از دبل مقابل سوئد که گل‌های ملی‌اش را از عدد ۱۰۰ عبور داد، دیگر گلی نزده تا همچنان هشت گل دیگر تا رسیدن به علی دایی و ۹ گل برای عبور از او کم داشته باشد. البته که برنامه بازی‌های پرتغال در ادامه رقابت‌های لیگ ملت‌های اروپا به گونه‌ای است که ظاهرا، رونالدو در همین سال میلادی می‌تواند به علی دایی برسد؛ او و تیمش باید فردا برابر سوئد به میدان بروند و بازی کنند؛ دیداری خانگی که هم برای پرتغال جهت سروسامان‌دادن به وضعیتش در گروه مهم است و هم برای کریس رونالدو که نشان داده راه فتح دروازه سوئد را بلد است. به غیر از این بازی، نگرانی عمده مربوط به دیدار آذرماه پرتغال برابر آندورا است که روی کاغذ رقیب راحتی برای کریس رونالدو محسوب می‌شود؛ رقیبی که می‌تواند برایش حکم فرصتی باشد تا به‌ عنوان برترین گلزن ملی تاریخ فوتبال حمله کند.
علی دایی با وجود اینکه رکورد جهانی‌اش در آستانه از‌دست‌رفتن است، نگاه مثبتی به این موضوع دارد؛ او می‌گوید خوشحال است که بازیکن بزرگی مثل کریس رونالدو قرار است این رکورد را بشکند؛ چون همین مورد نشان می‌دهد ثبت چنین رکوردی که سال‌ها در اختیار یک ایرانی بوده، چقدر ارزش داشته است. فارغ از اینکه دایی واقعا از شکستن رکوردش خوشحال باشد یا عمیقا ناراحت شود و بروز ندهد، نرسیدن رونالدو به علی دایی می‌تواند به نفع فوتبال ایران باشد!
در‌واقع هرچقدر رونالدو به رکورد برترین گلزن تاریخ تیم‌های ملی نزدیک می‌شود، نام علی دایی و فوتبال ایران در رسانه‌های مختلف بیشتر و بیشتر بازتاب داده می‌شود؛ برای فوتبالی که این روزها از سوء‌مدیریت رنج می‌برد، همین موضوع که نامش در سطح اول فوتبال دنیا به گوش می‌رسد هم برگ برنده‌ای است. در فوتبالی که فدراسیونش رئیس ندارد و به‌واسطه شکایت سرمربی سابق حالا در آستانه ورشکستگی است، یا دو تیم مطرح باشگاهی‌اش در فیفا آن‌قدر پرونده دارند که مایه سرافکندگی است، دایی و رکوردش یک‌تنه جور چنین تلخی‌هایی را کشیده‌اند تا همچنان نام فوتبال ایران، البته تا اطلاع ثانوی، به یک بهانه مثبت سر زبان‌ها باشد.
در‌واقع تساوی تیم‌های اسپانیا و فرانسه با پرتغال، بیش از آنکه لطف به علی دایی باشد، لطف به فوتبال بحران‌زده ایران است که «ندانم‌کاری‌های مدیریتی» مانند زالو به مکیدن آخرین قطره‌های خونش ایستاده است.
البته که این موضوع تمام غصه‌های روز فوتبال ایران نیست؛ در شرایطی که در سراسر دنیا، به لطف گلزنی‌های کریس رونالدو، نام علی دایی به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ ایران مطرح می‌شود، در کشور اما او بایکوت و تحریم شده و نمی‌تواند فعالیتی در عرصه مربیگری فوتبال، چیزی که پیش‌تر عنوان کرده عاشق آن است، داشته باشد. علی دایی اسفند دو سال قبل از فوتبال ایران رانده شد و هربار به بهانه‌ای مختلف، جلوی ورود مجددش گرفته شده است. او حتی می‌رفت تا جانشین مارک ویلموتس بلژیکی در تیم ملی شود ولی به ناگاه دستوری که کسی مسئولیتش را بر عهده نگرفت، از راه رسید و دایی فرصت نشستن روی همان صندلی را هم از دست داد.
می‌گویند صحبت‌هایش در کنفرانس خبری جنجالی بعد از برکناری از سایپا و مطرح‌کردن پیشینه مصطفی مدبر، مدیرعامل وقت باشگاه، باعث شده با محرومیت در ایران مواجه شود و تیمی به سراغش نرود ولی آنهایی که فعالیت دایی برای کمک به زلزله‌زده‌ها را دنبال کرده‌اند، می‌دانند او از چند زاویه دیگر هم تحت فشار است؛ بسته‌شدن حساب بانکی‌اش در راه کمک به زلزله‌زده‌ها و فراخواندنش به دادگاه برای ادای توضیح، بخشی از فشارهایی بود که علی دایی در این راه متحمل شد. دلیل این فشارها می‌تواند متفاوت و متعدد باشد ولی برای خود علی دایی یک توجیه بیشتر نداشت. او می‌گوید می‌داند که «عده‌ای از محبوبیت من می‌ترسند!».
حالا که دایی به بیرون از گود رانده شده و در فضای فوتبال فعلی ایران کمتر اثری از او دیده می‌شود، می‌شود نامش را در رسانه‌های مختلف خارجی جست‌وجو کرد یا اینکه بیشتر در گفت‌وگوهای کریس رونالدو سراغش را گرفت؛ مثل همین گفت‌وگوی اخیرش که خبر داده هرطور شده می‌خواهد به دایی برسد و رکورد برترین گلزنی تیم‌های ملی را از آن خود کند. «احساس خاصی دارم که بیش از ۱۰۰ گل برای تیم ملی پرتغال به ثمر رساندم. این یک رکورد تاریخی است. اکنون به رکورد بهترین گلزن تاریخ ملی(علی دایی) نزدیک هستم. هدف من این است که رکورد آقای گلی(دایی) را بشکنم».