بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
اضطراب از هیجان‌هایی است که بیشتر انسان‌ها در طول زندگی به دفعات تجربه می‌کنند.
اضطراب در واقع به حالت هیجانی اطلاق می‌شود که معمولا با احساس ترس و دلهره و نگرانی
همراه است و از طیف خفیف تا شدید وجود دارد.
اضطراب‌های خفیف و کنترل شده می‌تواند عامل پیشرفت باشد و باعث می‌شود فرد نسبت به امور زندگی و مسؤولیت‌های خود بی‌تفاوت نباشد. اما چنانچه اضطراب از حالت خفیف و قابل کنترل خارج شود، می‌تواند به معضلی برای فرد تبدیل شود که حتی باعث خروج از حالت عادی در زندگی شود و امور مختلف زندگی فرد تحت تاثیر
قرار بگیرد.
هنگام اضطراب، فرد علائم مختلفی را تجربه می‌کند که شایع‌ترین آنها عبارتند از: بی‌قراری و ناآرامی، تغییر در ضربان قلب، لرزش، تغییر در تنفس، تعریق، لکنت زبان، رنگ پریدگی، احساس درد در قفسه سینه، درد معده، تهوع یا سایر مشکلات گوارشی، سردرد، ضعف یا خستگی، درد عضلانی و انقباض ماهیچه‌ها، اختلال در خواب (کم‌خوابی یا پرخوری یا بیدارشدن مکرر از خواب)، اختلال در خوردن (پرخوری یا کم‌خوری)، کاهش تمرکز، مشکل در حافظه، ترس از آینده، افکار منفی درباره خود و دنیا
و اطرافیان.
اضطراب به دلایل مختلف ایجاد می‌شود؛ هم عوامل وراثتی در ایجاد آن موثر هستند، هم عوامل محیطی. اضطراب‌های مداوم و شدید منجر به ایجاد اختلالات اضطرابی روان‌شناختی متعددی می‌شود که مسیر زندگی فرد را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
اضطراب مزمن باعث ایجاد ناراحتی در خود فرد و اطرافیان او می‌شود و ممکن است اطرافیان فرد در کوتاه‌مدت حامی و پذیرای فرد باشند اما در بلندمدت روابط بین فردی نیز
آسیب می‌بیند.
همچنین عزت نفس و اعتماد به نفس و کارایی فرد به‌دلیل اضطراب مزمن کاهش می‌یابد و احساس درماندگی در او نمایان می‌شود.
برای درمان لازم است تا مدت زمان درگیری
فرد با اضطراب شناسایی شود و با توجه به فراوانی علائم اضطراب و شدت علائم و مدت زمان بروز علائم، در صورت لزوم دارودرمانی
و روان‌درمانی به‌صورت همزمان
آغاز شود. بنابراین لازم است تا ابتدا مصاحبه بالینی با فرد صورت گیرد و سپس مداخلات درمانی شروع شود.
