گرفتن بازوبند از نیمار کار درستی بود/ جای خالی کاپیتان

تیم ویکری

کاپیتان برزیل افسانه‌ای سال ۱۹۷۰، بازیکن برجسته آن تیم پله نبود، ژرسون هم نبود، هافبک فوق‌العاده‌ای که در بازی تیمش در زمین تغییرات تاکتیکی انجام می‌داد و سرمربی وقت تیم ماریو زاگالو او را دستیارش در زمین بازی می‌دانست. مردی که بازوبند کاپیتانی آن تیم را به بازویش می‌بست، کارلوس آلبرتو بود، کسی که مانند دنی آلوز – او قرار است در کوپا آمه‌ریکای امسال به جای نیمار کاپیتان سلسائو باشد – دفاع راست بود. معیار صلاحیت برای کاپیتانی تیم در سال ۱۹۷۰ مشخص بود. کارلوس آلبرتو در تیم شخصیتی قدرتمند داشت. بسیاری مصاحبه‌‌های تأثیرگذار او با رسانه‌ها را به یاد دارند اما شخصیت  او یک روی درنده‌خو هم داشت. در بازی فوق‌العاده مقابل انگلیس در آن جام جهانی ۱۹۷۰، فلیکس دروازه‌بان برزیل از سوی فرانسیس لی، ضربه بدی خورد. مسوولیت انتقام‌گیری طبیعتاً‌ به دوش کاپیتان تیم افتاد. چند دقیقه بعد، کارلوس آلبرتو روی لی مرتکب خطای خشن شد. همه اما آن خطا را بخشی از وظایف کارلوس آلبرتو می‌دانستند اما تندخویی کارلوس فقط شامل حال بازیکنان تیم‌های حریف نمی‌شد و زمانی که لازم بود او از خجالت هم‌تیمی‌هایش هم درمی‌آ‌مد. او با شخصیتی که داشت الهام‌بخش بازیکنان تیم بود، نقش نماینده آنها را ایفا می‌کرد و هر وقت لازم بود به آنها تشر می‌زد تا بتواند تیم را هدایت کند.
یک باور تاریخی در برزیل وجود دارد که می‌گوید این همان مدل کاپیتانی است که تیم ملی فوتبال این کشور نیاز دارد. سلسائو معمولاً تیمی است که از دیرباز روی حرکات تکنیکی و بازی‌ فانتزی ستاره‌هایش حساب کرده است اما در به کارگیری آن در قالب یک کار گروهی مشترک تأثیرگذار مشکل داشته است. به همین دلیل خیلی‌ها تصور می‌کنند که این تیم به یک سرگروهبان مدل قدیمی نیاز دارد، کسی که به سبک شخصیت‌های نظامی بر سر نیروهایش داد بزند، راه را به آنها نشان دهد و آنهایی که تمرکزشان را از دست داده‌اند و باعث به دردسر افتادن گروه شده‌اند را توبیخ کند. کارلوس دونگا در تیم ملی دهه ۹۰ برزیل نمونه عینی چنین شخصیتی در سلسائو بود.
در این راستا، نیمار را به ندرت می‌توان یک کاپیتان کلاسیک برای برزیل دانست. دونگا کسی که پس از فاجعه جام جهانی ۲۰۱۴ هدایت تیم ملی برزیل را برعهده گرفت، بازوبند کاپیتانی را به نیمار داد. یکی دو سال بعد اما نیمار خودش ترجیح داد که بازوبند را پس بدهد و سرمربی جدید تیم، تیته هم با داشتن یک کاپیتان ثابت برای سلسائو مخالفت کرد. او معتقد بود که بازوبند باید میان تمام اعضای ارشد تیم بچرخد و به این ترتیب برزیل در هر بازی یک کاپیتان داشت. بعد از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه، نیمار یک بار دیگر کاپیتان شد و حالا دوباره این نقش را از دست داده است. به نظر می‌رسد که خلع شدن او از کاپیتانی تیم به خاطر رفتارش پس از فینال جام حذفی فرانسه بوده است، جایی که او با یک هوادار رن که داشت از او انتقاد می‌کرد، وارد درگیری فیزیکی شد و یک مشت هم به سمت او پرتاب کرد. شاید اما عجیب‌تر از خلع شدن نیمار از کاپیتانی، این موضوع باشد که چرا اصلاً بازوبند به او داده شد؟
جوابی که می‌توان برای این سوال ذکر کرد، این است که این اتفاق به صورت پیش‌فرض رخ داده است. کاپیتان برزیل در جام جهانی ۲۰۱۴ مدافع وسط این تیم تیاگو سیلوا بود اما او به خاطر کاری که در بازی تیمش مقابل شیلی در دور دوم رقابت‌ها انجام داد از چشم خیلی‌ها افتاد. در ضربات پنالتی پایان بازی در حالی که انتظار می‌رفت کاپیتان برزیل حلقه اتحاد تشکیل داده و به هم‌تیمی‌هایش اعتماد به نفس و روحیه دهد، سیلوا با فاصله از هم‌تیمی‌هایش ایستاده بود و به تنهایی نظاره‌گر پنالتی‌ها بود.
با نگاه به ترکیب فعلی برزیل می‌توان متوجه کمبود گزینه ایفای نقش کاپیتان شد اما حتی در فقدان کارلوس آلبرتو‌ها هم نیمار ۲۷ ساله گزینه مناسبی برای کاپیتانی تیم نیست. او برای اینکه پایش را در کفش بزرگان بکند هنوز بیش از اندازه جوان است. به نظر هم نمی‌رسد که گرفتن بازوبند به او ضربه روحی سنگینی بزند. اهمیت او برای برزیل به همه ثابت شده است. با شرایط فعلی به نظر می‌رسد هم‌تیمی او در پاری‌سن‌ژرمن که در رختکن برزیل گزینه‌ای قابل احترام است، حرفش خریدار دارد و روی نیمار هم می‌تواند تأثیر بگذارد، بهترین گزینه برای هدایت سلسائو بوده است.

منبع: ESPN