بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
نویسنده:آدام بیت
ژوزه مورینیو بعد از تساوی ۲-۲ تیمش در استمفوردبریج نتیجه بازی را «افتضاح» خواند. این توصیف کاملا قابل درک بود، چرا که از نظر او تیمی که در نیمه دوم تا این حد برتر از میزبانش بود باید به پیروزی می‌رسید اما با توجه به اینکه منچستریونایتد در ۱۶ بازی لیگ، پیش از بازی دیروز در خانه چلسی تنها یک بار به پیروزی رسیده بود، کسب یک امتیاز با گلی که دقیقه ۹۶ خوردند چندان هم افتضاح نبود.
نکته مهم‌تر از نتیجه اما شاید نمایش یونایتد در نیمه دوم بود. درست مثل بازی مقابل نیوکاسل که شاگردان مورینیو از شکست پیروزی ساختند، این بار هم ۲ گل آنتونی مارسیال آنها را تا یک قدمی چنین نتیجه‌ای پیش برد. روحیه این بازیکنان در نیمه دوم و فشار بالایی که با آن بازی می‌کردند، آن هم مقابل تیمی که هنوز در لیگ شکست نخورده، نشانه‌ای امیدوارکننده برای آینده یونایتد و مورینیو بود.
پیش از شروع بازی گزارش‌های زیادی به گوش می‌رسید که مارسیال قصد ندارد قراردادش را با باشگاه تمدید کند و خواهان ترک اولدترافورد است اما این خود مارسیال بود که با ۲ گلش نشان داد هنوز برای مربی‌اش بازی می‌کند؛ روحیه‌ای که در تک تک بازیکنان یونایتد دیده می‌شد. جدا از درخشش مارسیال، لوک شاو در دفاع چپ نمایشی خوب داشت و اشلی یانگ در دفاع راست با مهار ادن آزار که ماموریتی غیرممکن در این روزها به نظر می‌رسد به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد. پل پوگبا هم با اینکه روی گل آنتونیو رودیگر مقصر بود، در نیمه دوم موتور انرژی‌زای تیمش بود.
تیم یونایتد، حداقل در بعد هجومی، کیفیت لازم را برای نمایش‌های متداومی مثل نیمه دوم بازی دیروز دارد. حتی مائوریتسیو ساری هم قبل از بازی گفت یونایتد از منظر نفر به نفر قوی‌ترین تیم لیگ است. پس اگر مورینیو راهی برای استفاده درست از این بازیکنان پیدا کند، شاید این دوران بحران به پایان برسد و ورق این فصل برای شیاطین سرخ اولدترافورد برگردد.
در این راه اما بالاترین تمرکز باید روی بهبود وضعیت دفاعی تیم باشد. یونایتد در این فصل به شکلی غریب هیچ شباهتی به تیم‌های مورینیو ندارد و از نظر کسب کلین‌شیت تنها فولام را در کل لیگ پایین‌تر از خودش می‌بیند. یونایتد در واقع تا همین مقطع از فصل به همان اندازه دروازه‌اش باز شده است که چلسی مورینیو در کل فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۴ گل خورده بود. خط دفاعی یونایتد این فصل بعد از فولام و هادرزفیلد و کاردیف ضعیف‌ترین در لیگ است و فراموش نکنیم که مورینیو در ۱۴ سال مربیگری‌اش در هر لیگی که بوده خط دفاعی تیمش جزو ۳ خط دفاعی برتر فصل لقب گرفته است.
پس مشکل این خط دفاعی چیست؟ آیا ابراز علاقه و نیاز مورینیو به خرید یک یا ۲ مدافع در تابستان، از جمله هری مگوایر و توبی آلدروایرلد، به اعتماد به نفس کریس اسمالینگ و فیل جونز و اریک بایی و ویکتور لیندلوف ضربه زد؟ آیا مدام عوض کردن زوج قلب خط دفاعی باعث ناهماهنگی و سرگردانی این مدافعان شده؟ یا حقیقت ساده اینجاست که این مدافعان کیفیت لازم برای رسیدن به جاه‌طلبی‌های مربی‌شان را ندارند؟ تساوی ۲-۲ مقابل چلسی پاسخی برای این سوال‌ها فراهم نمی‌کند.
به هر سو اگر قرار باشد یونایتد احیا شود و به روند پیشرفت خودش در این فصل بعد از ۲ نتیجه خوب ادامه دهد، مورینیو باید راهی برای استحکام خط دفاعی‌اش پیدا کند. در این راه حداقل خیال او می‌تواند از این بابت راحت باشد که بازیکنانش هنوز به حرفش گوش می‌دهند و برایش بازی می‌کنند؛ نکته‌ای که تا پیش از بازی نیوکاسل شک و تردیدهای زیادی درباره‌اش وجود داشت.
