بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
پیرلو گزینه ارزان و کم‌ریسکی برای تیمی است که می‌خواهد بعد از ۹ قهرمانی متوالی نفسی تازه کند. دستمزد او کمتر از یک‌سوم درآمد ساری و تقریباً کمتر از همه بازیکنانش است
گابریله مارکوتی
تیری در تاریکی برای آندره‌آ پیرلو و یوونتوس که سرمایه‌گذاری سنگینش روی کریستیانو رونالدو -۳۷۵میلیون دلار در طول چهار سال بابت دستمزد و حق انتقال- و تلاش برای فتح لیگ قهرمانان اروپا را به مربی واگذار کرده که تا ماه قبل حتی یک دقیقه هم سابقه مربیگری نداشته، اما پیرلو قبل از این هم در چنین موقعیتی بوده و اگرچه صورت پرریش و خنکش مثل آن طرف بالش شاید این تصور را به وجود آورد که همه چیز به‌آسانی برایش فراهم شده اما اصلاً اینطور نیست. قطعاً پیرلو از سنین پایین یک استعداد محض بوده و بازیکنان دو یا سه رده سنی بالاتر از خود را محو می‌کرده (البته در کتاب زندگینامه‌اش اشاره کرده به اینکه بعد از بازی‌ها گریه می‌کرده برای اینکه به او پاس نمی‌دادند) اما پیرلو متولد ۱۹۷۹ است یعنی در اواخر دهه‌ای که دوران طلایی «شماره ۱۰ها» (روبرتو باجوها، جانفرانکو زولاها و روبرتو مانچینی‌ها) بود و البته برای فوتبال مالکانه و مبتنی بر پاسکاری دهه ۲۰۱۰ کمی زود بود. به نظر می‌رسید او به جایی نمی‌رسد، او اما مسیر خودش را رفت و بازیساز عمقی شد؛ پستی که آن موقع در سری A وجود نداشت و هافبک‌های دفاعی کارشان تکل زدن، دویدن و دادن پاس به کسانی بود که می‌توانستند با توپ کار کنند. اینکه در باشگاه بزرگی مثل میلان که ستاره‌های بزرگی داشت، به موفقیت رسید، دستاوردش را بیش از پیش قابل توجه می‌کند. این اتفاق دوباره در سال ۲۰۱۱ رخ داد. پیرلو ۳۲ساله بعد از ۱۰ فصل درخشان با روسونری و دو قهرمانی لیگ قهرمانان و یک قهرمانی جام‌جهانی مازاد تشخیص داده شد و اجازه دادند به‌عنوان بازیکن آزاد برود. او هر جایی می‌توانست برود، اما یوونتوس را انتخاب کرد با آنکه مربی باانگیزه‌ای مثل آنتونیو کونته داشت و او سیستم ۴-۲-۴ را می‌پسندید که جایی برای پیرلو نداشت، اما این موضوع اهمیتی نداشت. او و کونته سیستم بازی را به ۲-۵-۳ تغییر دادند و دومین دوران درخشان پیرلو آغاز شد. اما مربیگری داستان کاملاً متفاوتی است؛ هم برای او و هم یوونتوس. به‌عنوان بازیکن باید روی کارهای‌تان کنترل داشته باشید و اگر باهوش و مستعد باشید، سرنوشت خودتان را رقم می‌زنید یعنی همان کاری که پیرلو دوبار انجام داد. به‌عنوان مربی با بازیکنان کار می‌کنید، مثل پدر و مادر به آنها راه را نشان می‌دهید و برای‌شان الهام‌بخش می‌شوید اما در نهایت آنها خودشان باید تصمیم بگیرند. یوونتوس هم ریسک کرده، او هیچ سابقه‌ای ندارد که عملکردش ارزیابی شود. پیرلو توانایی‌های زیادی دارد اما همه قابل استفاده نمی‌شوند و باید کاری کرد که به آن باور دارید. اول از همه بر خلاف سلف خود، مائوریتزیو ساری که تیم را «غیرقابل مربیگری» توصیف کرده بود، پیرلو ثابت کرد می‌تواند این تیم را اداره کند. چرا ساری تیم را اینگونه توصیف کرد؟ بیشتر برای اینکه تیم پر از بازیکنان باتجربه‌ای است که به قهرمانی عادت کرده اند؛ ساری چنین هنری نداشت. از پیرلو تحول نمی‌خواهند. وظیفه او ارتباط، برانگیختن، الهام‌بخشی و مدیریت نیروهای انسانی است. از نظر یووه، وقتی با بازیکنانی سر و کار دارید که بردن را بلدند، بیشتر باید به آنها انگیزه بدهید و اگر کسی مثل پیرلو این کار را بکند، اثرش بهتر خواهد بود. یک نمونه دیگر زین‌الدین زیدان است؛ اسطوره‌ای که مسئولیت سنگینی در سال ۲۰۱۶ بر عهده‌اش گذاشته شد با آنکه تجربه زیادی نداشت؛ هرچند بیشتر از پیرلو بود. او را هم آدم ساکتی می‌دانند که وقتی حرف می‌زند همه گوش می‌کنند. امید می‌رود پیرلو هم همانطور باشد؛ نزدیکانش می‌گویند اگرچه در جمع‌های عمومی کم‌حرف است اما به‌صورت خصوصی بامزه و گرم است. از نظر فوتبالی، ما اطلاعات خیلی زیادی نداریم. فقط یکسری حرف‌ها زده‌اند و بازی دوستانه با تیم دسته سومی نووارا. یوونتوس با دفاع سه‌نفره بازی کرد درست مثل دوران کونته، اما نه مثل آن موقع جنگنده و مستقیم. در واقع همه‌اش پاس‌های کوتاه و مؤثر، تغییر موقعیت و حرکت رو به جلوی تیم بود. این همان کاری است که قصد انجامش را دارند. منطق قوی پشتش است. باشگاه همچنان رونالدو را طراح و همه‌کاره تیم می‌داند و در سیستم ۲-۵-۳ پیرلو، حمایت زیادی از ستاره پرتغالی می‌شود بدون اینکه نیازی باشد در کناره‌ها انرژی زیادی صرف کند. اینکه بقیه اجزای پازل چطور با هم جفت می‌شوند، باید دید. پیرلو گزینه ارزان و کم‌ریسکی برای تیمی است که می‌خواهد بعد از ۹ قهرمانی متوالی نفسی تازه کند. گاتزتا دلو اسپورت گزارش داده پیرلو در این دو سال برای فصل ۴/۱میلیون دلار می‌گیرد که کمتر از یک‌سوم درآمد ساری و تقریباً همه بازیکنانش است. منطقی است، او به هر حال یک تازه‌وارد است. پیرلو قصد ندارد به باشگاه درخواست خرید بدهد و اگر خواسته‌هایش اجابت نشود زمین و زمان را به هم بدوزد. تازه‌واردهای تیم هم جوان و ارزان هستند؛ وستون مک کنی و آرتور هافبک و دژان کولوسفسکی مهاجم. پنجره نقل‌و‌انتقالات تا ۱۴ مهر باز است و تا آن موقع یک مهاجم نوک باتجربه مثل لوییس سوارس بارسلونا یا ادین ژکوی رم می‌خرند اما با توجه به ضرر ۸۰میلیون دلاری فصل قبل و اینکه در فصل پیش‌رو به‌خاطر شیوع ویروس کرونا پیش‌بینی ضرر می‌شود، الان زمان مناسبی برای سرمایه‌گذاری سنگین نیست. از این جهت پیرلو گزینه مناسبی است زیرا علاوه بر آنکه مورد احترام بازیکنان است، می‌تواند هواداران و رسانه‌ها را به‌خوبی مدیریت کند، حداقل برای مدتی. بدترین سناریو این است که نتواند نیمکت را مدیریت کند اما اگر این اتفاق هم بیفتد، این آخر دنیا نیست چون او هزینه زیادی نداشته. پیرلو بدون شک این را می‌داند. شاید در یک دنیای بدون کووید-۱۹ و بدون ساری و بدون رونالدو، در اولین تجربه مربیگری پرماجراترین تیم ایتالیا را به او نمی‌سپردند. خودش می‌داند کار آسانی نیست چون باید با بازیکنان در دسترس کار کند و چون می‌داند اگر قهرمان لیگ شود بدتر از تمام کسانی که در ۹ سال اخیر مربی تیم بوده‌اند، عمل نکرده است. مشکلی نیست. پیرلو قبلاً در چنین موقعیتی بوده و از آن سربلند بیرون آمده. شیرینی و جذابیت زیادی در آن وجود دارد. اما اگر شکست بخورد، خب دوباره همان آندره‌آ پیرلو بازیکن می‌شود؛ اسطوره فوتبال که این هم شغل چندان بدی نیست. منبع: ESPN
