رازهای باستانی /آیا هابیت ها(آدم کوتوله ها) واقعا وجود دارند؟

سایت بدون -داستان هابیت براساس رمانی از جی. آر. آر تالکین ساخته شده است. تالکین، نویسنده رمان «ارباب حلقه ها» کتاب «هابیت» را چند سال قبل از داستان حلقه ها در سال ۱۹۳۷ منتشر کرده بود و داستان آن نیز مربوط به قبل از ماجرای حلقه است.

در کتاب هابیت، تالکین هابیت‌ها را موجوداتی کوچک توصیف می‌کند که نصف قد انسان را دارند، لباس‌هایی به رنگ روشن می‌پوشند، کفش به پا نمی‌کنند (کف پاهایشان به‌طور طبیعی پوستی چون چرم دارد) و پاهایشان پوشیده از موهای ضخیم و مجعد است. از نظر اخلاقی تالکین هابیت‌ها را موجوداتی خوشرو، خوش خوراک و به دور از ماجراجویی توصیف می‌کند.

جی.آر.آر تالکین هیچگاه نمی‌توانست تصور کند که مخلوقات ساخته ذهنش چندین هزار سال پیش از تولد او در این کره خاکی زندگی می‌کردند. ‌هابیت‌ها که عموم ما آنها را با سه‌گانه ارباب حلقه‌ها به یاد می‌آوریم، گونه‌ای بودند که همزمان با اکران بازگشت پادشاه طی سال ۲۰۰۳ به دستان تعدادی از دانشمندان آسیایی کشف شدند. اکنون تحقیقات جدید نشان می‌دهد که آنها نمونه خاصی از گونه انسان‌ها بودند نه میمون‌های باهوش یا موجوداتی همراه با اختلالات ژنتیکی.

هابیت‌ها تاریخچه طولانی دارند، البته نه آنقدر طولانی که بتوانیم آنها را هم دوره دایناسورها بدانیم. تحقیقات نشان می‌دهد این گونه ۹۵ هزار تا ۱۷ هزار سال پیش روی کره زمین زندگی می‌کردند. قدیمی‌ترین نمونه انسان یافت شده مربوط به رد پاییست که قدمتی ۵/۱ میلیون ساله دارند. در حال حاضر مشخص نیست این رد پا به همین‌ گونه تعلق دارد یا خیر. در این بین هنوز هم مشخص نیست که آیا انسان‌ها خود گونه‌ای جدا محسوب می‌شوند یا اینکه ‌هابیت‌ها اجداد ما هستند. با توجه به یکسری تفاوت‌ها عده‌ای بر این باورند که ‌هابیت‌ها گونه‌ای کاملا جدا‌گانه بودند. در طرف مقابل هم بعضی‌ها می‌گویند انسان‌ها در واقع خود نسخه تکمیل شده آدمک‌ها بودند.

نزدیک یک دهه پیش، محققان و باستان شناسان در غاری آهکی در جزیره فلورس اندونزی با کشفی جدید و بسیار جالب توجه رو به رو شدند. اسکلتی کوچک که مربوط به انسانی بالغ می شد و ارتفاعی ۱٫۱ متری داشت و به سرعت عنوان هابیت یا انسان فلورسی را از آن خود کرد. به زودی بررسی های اولیه و پیگیری محققان شروع شد تا به این سوال جواب دهند: آیا گونه جدید و متمایزی از انسان های امروزی کشف شده؟ قدمت این فسیل دقیقا به چه زمانی بر می گردد؟

البته اسکلت یک متری تنها کشف درون غار نبود و باستان شناسان قطعات اسکلتی و فسیل های دیگری نیز پیدا کردند. کار و تحقیق بر روی بقایای کوچک هابیت ها آغاز شد و دانشمندان در بررسی های اولیه سن آن ها را ۱۲ هزار ساله تشخیص دادند. محققان از آن جا که نمی خواستند ترکیبات اسکلت ها از بین برود، برای تاریخ گذاری آن ها ابتدا از بقایا و رسوبات اطراف استخوان ها استفاده کرده بودند تا به خود اسکلت ها آسیبی نرسد. البته در تحقیقات جدی تر بعدی که بر روی خود استخوان هابیت ها صورت گرفته بود، سن آن ها را ۱۰۰ هزار تا ۶۰ هزار سال پیش تخمین زدند!!! دانشمندان همچنین وسایل و ابزار اطراف اسکلت ها را مورد آزمایش قرار دادند و قدمت آن ها را بین ۱۹۰ هزار تا ۵۰ هزار سال پیش دانستند.

جالب آن که میان دانشمندان بر سر اسکلت های موسوم به هابیت بحث و اختلاف نظری وجود داشت. برخی از کارشناسان معتقد بودند که این اسکلت ها مربوط به گونه ای جدید نبوده و تنها مربوط به انسان هایی است که بر اثر بیماری دچار کوتاهی قد شده بودند.

همان طور که اشاره شد، به هنگام کشف اسکلت ۱٫۱ متری انسان فلورسی، بخش هایی از ۹ اسکلت مجزای دیگر نیز در همین غار کشف شد که یکی از آن ها جمجمه سالمی به نام LB1 است. اکتشافات محققان در دیگر بخش های جزیره فلورس نیز ادامه پیدا کرد و فسیل های جدیدتری در ۷۵ کیلومتری غار پیدا کردند که این بار قدمت آن ها را به ۷۰۰ هزار سال پیش تشخیص دادند!! گرچه فسیل های جدید زیاد نبودند و تنها به بخشی از فک پایینی و شش دندان یک بزرگسال و دو کودک مربوط می شدند، با این حال برای کارشناسان اهمیت بسیاری داشتند. متخصصین با بررسی این فسیل ها به این نتیجه رسیدند که این انسان های پا کوتاه بدون برنامه به جزیره فلورس اندونزی رسیدند و برای زندگی به شکار فیل های کوتاه مشغول شدند و از خود در برابر اژدهای کومودو (یک گونه بزرگ مارمولک) دفاع می کردند. دانشمندان همچنین طول زندگی هابیت ها در جزیره فلورس را بیش از نیم میلیون سال ارزیابی کردند.

در نهایت کارشناسان به این نتیجه رسیدند که این انسان های کوتاه قد وجود داشتند و ۵۰۰ هزار سال پیش از آن که انسان های امروزی پایشان به جزیره برسد، انسان های فلورسی در آن جا زندگی می کردند.

بد نیست بدانید که انسان‌های اولیه نه به عنوان شکارچی بلکه به عنوان طعمه شناخته می‌شدند. دانشمندان در کنار بقایای ‌هابیت‌ها، گونه‌ مخصوصی از پرندگان را یافته‌اند که قد آنها به ۸/۱ متر می‌رسیده. گفته می‌شود این پرندگان گوشتخوار ما‌بین ۵۰ هزار تا ۲۰ هزار سال پیش زندگی می‌کردند. نخستین نمونه ‌هابیت‌ها که در جزیره فلورس اندونزی یافت شده بود، دانشمندان را امیدوار کرده تا اطلاعات بیشتری را در مورد انسان‌های اولیه یافت کنند.

هابیت‌های فلورس و هابیت‌های سرزمین میانه تنها چند نقطه‌ی مشترک دارند. تالکین می‌گوید هابیت‌هایش با انسان‌ها نسبت داشته‌اند، و هومو فلورسینسیس‌ها هم احتمالاً با یکی از اجداد ما که حدود ۱.۸ میلیون سال قبل می‌زیسته مشترک بوده‌اند. هر دوی این نژادها کوتاه قد بودند. اما به جز این دو ویژگی سایر صفات آن‌ها با یکدیگر متفاوت است.

تالکین فرودو و همراهانش را مردمان کوچکی به تصویر کشید که درنوعی بهشت غیرصنعتی زندگی می‌کنند، درست همانند روستایی که خود تالکین در اواخر صده‌ی ۱۸۰۰ در آن بزرگ شده بود. او در کتاب یاران حلقه نوشته: «روستاهای منظم و سرسبزِ مزرعه مانند، پاتوق مورد علاقه‌ی آنها بود.»

گونه‌ی خود ما حدود دوازده هزار سال پیش کشاورزی را اختراع کرده است. اما هابیت‌های فلورسی نشانی از کشاورزی نداشتند. پیشینه‌ی این فسیل نشان می‌دهد که اجداد آن‌ها حدود یک میلیون سال پیش با ابزارهای سنگی وارد فلورس شدند. اخیراً در مطالعه‌ای کشف شد که در هفتصد هزار سال پیش اندازه‌ی قد اجداد این گونه تا اندازه‌ی قد هابیت‌ها کوتاه شده است. با توجه به زغال چوب و استخوان‌های ترک خورده‌ای که محققان یافتند، به نظر می‌رسد که هومو فلورسینسیس‌ها از ابزارهای سنگی برای شکار فیل‌های کوتوله استفاده می‌کردند و سپس در غار گوشتشان را بر روی آتش می‌پختند.

هابیت‌های فلورس احتمالاً توانایی زبانی نداشتند و نمی‌توانستند نقاشی بکشند. آن‌ها برای تقریبا یک میلیون سال، بدون کوچکترین تغییری زندگی کردند، و هیچگونه پیشرفتی در ابزارهای سنگی که زندگیشان به انها وابسته بود دیده نمی‌شود. استراتژی تکاملی به آنها اجازه داد تا در فلورس پیشرفت کنند، حداقل تا زمانی که سر و کله ی ما پیدا شد. قدمت جوان‌ترین استخوان فلورسینسیس به زمانی باز می‌گردد که گونه‌های ما به آسیای شرقی و استرالیا وارد شدند. این امکان وجود دارد که ما به خاطر غذا یا سرپناه آنها را منقرض کرده باشیم.

تالکین می‌گوید: «هابیت‌ها مردمانی ساده اما بسیار کهن هستند که در گذشته تعدادشان خیلی بیشتر از امروز بوده است». تصور تعدادی هومو فلورسینسیس که تا امروز در جنگل‌های دور افتاده‌ی جزیره‌ی اندونزی نجات پیدا کرده باشند بامزه است. اما متاسفانه احتمال این رخداد به اندازه‌ی سایر شگفتی‌های رمان‌های تالکین دور از ذهن به نظر می‌رسد.

همان طور که گفته شد قد یک هابیت بالغ ۱٫۱ متر ارزیابی شده بود و جمجمه و مغز آن ها یک سوم اندازه مغز انسان ها بودند.امروزه اسکلت معروف هابیت و دیگر بقایای کشف شده در موزه تاریخ طبیعی آمریکا در شهر نیویورک نگهداری می شود.