یادداشت روز/ آ.ث تیمی که هنوز در حد میلان نیست

سایت بدون -در چنین روزهایی، شهر میلان بدل به مرکز جهان می‌شود. من ۸ ساعت قبل از شروع بازی در سن‌سیرو به میلان رسیدم. نسیم خنکی در میدان‌ها و کوچه‌های باریک شهر می‌وزید. هوا عالی بود. تکه‌ای پنیر تند مانوئلینا خوردم و تندی‌اش را با یک فنجان قهوه شستم و ۲ کارت پستال نوشتم. مردی نزدیک دوئومو (کلیسای جامع میلان) نشسته بود و با آمپلی فایری کوچک و گیتار فندری سولوهایی سایکدلیک از قطعات پینک فلوید می‌نواخت. این هفته مد در میلان است، یعنی خیابان‌ها و پیاده‌روها پر است از موجودات زیبایی که واقعا شبیه آدمیزاد نیستند. نمایشگاهی از آثار پیکاسو هم در شهر برپاست و ارکستر فیلارمونیک میلان هم اجرایی در تئاتر «لا اسکالا» دارد. خلاصه شهر پر است از جشن و شور و پایکوبی. نزدیک‌های ساعت ۵/۴ به سن‌سیرو می‌رسم، استادیومی که همیشه تماشایش نفسم را بند می‌آورد، استادیومی که انگار فقط زاده شده برای بازی‌های بزرگ، رسمی که البته در گذشته اینجا بر پا بود. میلان در چنین هفته‌هایی واقعا می‌تواند مرکز جهان‌های زیادی باشد، از غذا و مد گرفته تا فرهنگ و هنر. اما جهان فوتبال دیگر جزئی از این جهان‌ها نیست. روسونری یک بار دیگر می‌لغزد و یک ۳ امتیاز ساده خانگی دیگر را در تساوی ۲-۲ با آتالانتا از دست می‌دهد. بازی که به پایان رسید تماشاگران آتالانتا شروع کردند به سرود خواندن و خوشحالی کردن. با اینکه اولتراهای میلان در «کوروا سود» تلاش کردند با سوت کشیدن و هو کردن جشن آنها را خراب کنند اما آتالانتایی‌ها به کارشان ادامه دادند و صدای‌شان خاموش نشد. حالا ۵ هفته است از سری آ می‌گذرد و میلان فقط و فقط یک بازی را برده و به نیمه پایین جدول سقوط کرده است. آخرین باری که میلان سری آ را برد به ۷ سال پیش باز می‌گردد. از این سال به بعد هیچ تیمی غیر از یوونتوس اسکودتو را به دست نیاورده. آخرین باری که میلان فاتح اروپا شد هم ۱۱ سال پیش بود. بهترین بازیکن میلان در حال حاضر گونزالو ایگوآین است، مهاجمی که به خاطر ورود کریستیانو رونالدو به یوونتوس مجبور شد تورین را ترک کند. در واقع این جست‌وجوی «ناخدا ایهب»‌وار
بیانکونری برای فتح چمپیونز لیگ باعث شده تا عملا تیم‌های دیگر در سری آ فقط برای دوم شدن بجنگند. در این میان میلان هم هنوز موفق نشده خودش را با نظم جدید این لیگ تطبیق دهد. میلان در این تابستان از دست مالکان چینی که موفق نشدند قرض خودشان را به موقع پرداخت کنند در آمد و موسسه مالی آمریکایی الیوت کنترل باشگاه را در اختیار گرفت. پل سینگر، رئیس این موسسه قول داد سرمایه‌گذاری لازم برای بازگرداندن میلان به سطح اول فوتبال اروپا را انجام دهد اما با توجه به وضعیت اقتصادی‌ای که باشگاه یوونتوس پیدا کرده و فاصله زیادی که با دیگر رقبا گرفته، میلان هم باید مثل رم، به رهبری جیمز پالوتا، این تاجر جادوگر، راهی غیر از صرفا پول خرج کردن برای رقابت با بانوی پیر تورین پیدا کند. به این میلان اما همچنان امید هست، تیمی که یکی از مستعدترین دروازه‌بان‌های اروپا یعنی جان لوئیجی دونارومای ۱۹ ساله را در اختیار دارد و به نظر می‌رسد شرایط مالی‌اش هم در آینده نزدیک بهبود چشمگیری پیدا کند. اما این امید در نگاه هوادارانی که سن‌سیرو را ترک می‌کردند دیده نمی‌شد. من این مطلب را در جایگاه خبرنگاران استادیوم تمام می‌کنم، جایی که چشمم می‌خورد به یکی از مدیران باشگاه که با نارضایتی سرش را تکان می‌دهد. بعد از ترک سن سیرو وقت پیوستن دوباره به شهر می‌رسد. یکشنبه شب است، هفته مد و البته جشن ویژه‌ای هم برای اینگه فلترینلی بر پا شده، عکاس و روشنفکر محبوب مردم میلان، رفیق قدیمی ارنست همینگوی که همین چند روز پیش درگذشت. در این جشن‌ها اما اثری از هواداران روسونری دیده نخواهد شد. شهر میلان لایق تیمی است در حد و اندازه نامش، تیمی که بتواند پا به پای دیگر جهان‌ها، جهان فوتبال را هم یک بار دیگر متمرکز به خودش کند و فرصت جشن و پایکوبی را برای هوادارانش فراهم کند.

رایت تامپسون