بدون دانستن حق شماست ، بیشتر بدانید
سایت بدون – زوج محبوب دراگان اسکوچیچ برای منطقه دفاع وسط تیم ملی ایران همواره شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان بوده‌اند و لابد یکی از دلایل شکست ۱-۲ پر سر و صدای یوزها مقابل الجزایر در دیداری دوستانه در شهر دوحه قطر طی هفته گذشته لااقل از دیدگاه این مربی کروات، عدم امکان استفاده از این زوج بوده است. یکی از پیامدهای این موضوع، رویکرد اسکوچیچ به امید نورافکن برای این منطقه در مسابقه مذکور بود ولی این مربی ۵۴ ساله به جای اینکه در نظر بگیرد نورافکن ذاتاً یک مدافع وسط نیست و قابلیت‌های این پست را ندارد و یکی از سبب‌های اصلی که در آن روز گل‌های آسانی خوردیم و تسلیم شدیم، همین مسأله بوده است، به مسائل دیگری فکر می‌کند و هنوز بر این باور است که در صورت رویکرد به زوج دلخواهش اتفاقی که در دوحه افتاد، روی نمی‌داد.
وقتی «شجاع» مصدوم شد
به جز کنعانی‌زادگان و خلیل‌زاده، تیم ملی در سال‌های اخیر روی مرتضی پورعلی گنجی و سیدمجید حسینی هم در مرکز خط دفاعی‌اش حساب کرده و به تناوب به سیاوش یزدانی و حتی عارف غلامی هم روی آورده و در زمان تشکیل یکی از اردوهای اخیر تیم ملی که کمبود مدافعان سالم کاملاً محسوس شده بود و مدافعان وسط اصلاً به حدنصاب نمی‌رسیدند، حتی فرشاد فرجی هم به اردو فرا خوانده شد حال آنکه در بخش‌های پایانی لیگ بیست و یکم یحیی گل‌محمدی سرمربی پرسپولیس در مورد ادامه استفاده از این مدافع وسط در ترکیب تیمش به تردید دچار شده و چندان به او میدان نمی‌داد. وقتی تمامی ۱۶ مسابقه رسمی و دوستانه‌ای را که تیم ملی فوتبال ایران با هدایت اسکوچیچ طی دو سال و نیم زمامداری وی انجام داده از نظر می‌گذرانیم، می‌بینیم در ۱۱ مورد او توانسته است از ترکیب خلیل‌زاده – کنعانی‌زادگان در مرکز خط دفاعی تیمش بهره گیرد و با اینکه شکست نخست او در روز دیدار برگشت با کره جنوبی (۴ فروردین ماه ۱۴۰۱) در شهر سئول در شرایطی حاصل آمد که همین دو مدافع در ترکیب تیم وی میدانداری می‌کردند اما شجاع در دقیه ۴۲ آن مسابقه مصدوم و وادار به ترک میدان شد و عارف غلامی جای او را گرفت و از قضا هر دو گل کره‌ای‌ها بعد از آن به دست آمد.
امیدی به ماه‌های باقی‌مانده هم نیست
ضعف چشمگیری که فدراسیون فوتبال در جور کردن حریفان تدارکاتی قوی از خود بروز داده و عدم استقبال اسکوچیچ از بعضی حریفان بالنسبه خوب و مشتاق برای دیدار با ما (مثل اروگوئه) به بهانه بُعد مسافت و سفرهای طولانی و جانکاه از قاره‌ای به قاره دیگر، دورنمای پنج ماه باقی‌مانده تا شروع جام بیست و دوم از این منظر خاص (برگزاری بازی‌های تدارکاتی کافی و مفید) را چندان روشن نشان نمی‌دهد و در چنین فضایی شاید همان زوج امتحان پس داده و البته موفق «خلیل‌زاده- کنعانی‌زادگان» بهترین ترکیب و قابل اطمینان‌ترین و دور از ریسک‌ترین زوج دفاع وسطی نشان بدهند که بتوان مقابل انگلیس، ولز و امریکا قرار داد و از آنها انتظار نمایش‌هایی کم اشتباه را داشت و دست و دل‌ها را کمتر دچار لرزش کرد.
اطمینانی به آرایش‌های خلق‌الساعه نیست
اینکه در این فرصت اندک تا شروع جام جهانی (کمتر از ۵ ماه) همه نکات و تمهیداتی که باعث شده اسکوچیچ به درست یا غلط به بهترین بودن زوج «کنعانی – شجاع» معتقد و مجری طرح استفاده دائمی از آنها شود، مورد بازبینی قرار گیرد و بعد از بررسی‌ها احتمالاً دچار تغییراتی شود و زوج تازه‌ای برای این منطقه شکل گیرد شاید تفکر و نگاه عاقلانه‌ای نباشد زیرا این احتمال وجود دارد که به سبب کمبود وقت و فقدان دیدارهای تدارکاتی پرتعداد و مفید نتوان یک زوج جدید احتمالی را به طور کامل سنجید و به یک نتیجه روشن و قطعی در مورد کارآیی‌های آنان دست یافت. این البته بدین معنا نیست که اگر ایرادی در همکاری خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان وجود دارد، بر آن چشم بسته شود و تحت هر شرایطی از آنها در جام جهانی هم بهره‌گیری شود ولی مسأله ضیق وقت و اینکه حتی‌المقدور نباید از ساخته‌های طولانی مدت و ترکیب‌های امتحان پس داده موفق دوری جست و به آرایش‌های خلق‌الساعه امتحان پس نداده دل بست، مسأله‌ای است که هر تیم خواستار موفقیت باید به آن معتقد باشد و در همین راستا حرکت کند و به ریسک‌های بزرگ روی نیاورد.
دیوارهایی که نباید ویران شود
این توصیه زمانی جدی‌تر و مهم‌تر و دوری از آن بی‌خردی تلقی خواهد شد که در نظر بگیریم برخلاف اکثر کشورهای راه یا‌فته به مرحله نهایی جام جهانی بیست و دوم، ایران نتوانسته (و گاهی براساس سلایق و آرای اسکوچیچ نخواسته) که دیدارهای تدارکاتی لازم را برای خود جور کند و به همین سبب در حالی به زمان شروع رقابت‌های «قطر ۲۰۲۲» نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود که مجبور است به هر چه پیش‌تر درباره‌اش به ثبات فکری لازم و نتایج مثبت رسیده، معتقد بماند و دیوارهای ساخته شده خانه‌اش را بیهوده و بدون اطمینان لازم ویران نکند و به دیوارسازی‌های تازه و بدون پشتوانه و امتحان پس نداده نپردازد. اگر این اطمینان وجود داشت که طی تیرماه یا در «فیفادی»های بعدی (در شهریورماه) تیم ملی به انجام مجموعاً ۶-۵ دیدار تدارکاتی مفید نائل شود و در آن مسابقات ترکیب‌های تازه و متفاوت و احتمالاً بهتری را برای دفاع وسط بیابد، می‌شد به این بحث ورود کرد و کارهای لازم را انجام داد و با مشارکت «شجاع» و «کنعانی» و مدافعان وسط دیگری که نام‌شان آمد یا هر فرد تازه‌ای که مربیان تیم ملی صلاح بدانند، به ترکیبی رسید که توانایی و مهارت لازم را برای میادین سخت جام جهانی داشته و از عنصر حیاتی و بسیار مهم هماهنگی هم بهره‌مند باشد.
